Pandora recenzja

Istnieje miejsce, gdzie wszystkie kultury starożytnego świata śródziemnomorskiego spotykają się i sąsiadują ze sobą, gdzie Ozyrysa czci się na równi z rzymskimi bóstwami, a tłum na ulicy jest barwniejszy niż arabskie materiały. Antochia...
"Pandora" wyróżniona jest podtytułem "Nowe opowieści o wampirach". Zaskoczony jednak będzie ten, kto spodziewałby się drastycznych zmian. Autorka powróciła do sprawdzonej już formy pamiętnika. Na czym więc polega owa "nowość"? Otóż bohaterka tej historii jest zdecydowanie wyjątkowa...
Lidia - bo tak brzmi prawdziwe imię Pandory - jest córką rzymskiego senatora, znakomicie wykształconą, oczytaną i prześcigającą elokwencją inne dzieci w jej wieku. Dorastając, odkrywa nie tylko fascynujący kult rzymskich bóstw, ale także miłość. Tymczasem wieści dochodzące z dworu cesarza Tyberiusza zmuszają ją do ucieczki. Swojego ukochanego – Mariusza - spotka wiele lat później, w bardzo dziwnych okolicznościach...
Pierwszą niespodzianką dla każdego, kto czytał poprzednie Kroniki, jest - odwrócenie proporcji. Większą część książki stanowi opowieść o śmiertelnym życiu Lidii - Pandory, jej emocjach, próbie odnalezienia się w świecie. Niezwykły klimat tętniącej życiem, wielobarwnej Antochii powoduje, że losy zwykłej śmiertelniczki stają się wspaniałą, wciągającą historią.
Jak już wspomniałem - Pandora jest dla mnie postacią wyjątkową. Czytając książkę, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że jest to powieść pełna optymizmu. Pandora jest bowiem kobietą silną - aż chciałoby się powiedzieć "wyzwoloną" - która dokładnie wie, czego chce. Dar ciemności otrzymuje niejako z własnego wyboru, w pełni świadoma, na co się decyduje. Znajdziemy tu wysmakowany humor (nie mogę zapomnieć fragmentu, kiedy ośmioletnia Lidia cytuje gościom ojca "Miłostki" Owidiusza), nieco erotyki, a przede wszystkim - niezwykłą atmosferę starożytnego miasta.
Wśród przesyconych pesymizmem i smutkiem Kronik, "Pandora" wydaje się istną perełką. Całość psuje nieco fakt natrętnego "lansowania" postaci wampira Lestata przez autorkę (całkowicie nieuzasadnione wtrącenia). Odniosłem także wrażenie, że brakuje tutaj wyraźnego podziału - zupełnie, jakby książka została urwana w przypadkowym miejscu, bez wcześniejszego przemyślenia. Sądzę jednak, że "Pandora" to książka warta przeczytania.