Panaceum recenzja

Basia Łaszków ze swoim debiutem literackim pt. „Panaceum” jest powiewem świeżości, którego tak łakniemy. Idealnie pokazuje, że wyjście poza schemat fabuły jest dobrym rozwiązaniem by zaciekawić czytelnika. Autorka w niezwykle dojrzały i przenikliwy sposób kreśli historię Roxanne Anderson i Amira Farrela, dwóch postaci, których losy niespodziewanie się splatają.
Roxanne wydaje się mieć wszystko – bogactwo, inteligencję, urodę i popularność. Jednak pod błyszczącą powierzchnią kryje się młoda kobieta pełna bólu i samotności, nosząca w sobie głęboko skrywaną tajemnicę. Życie studentki ulega dramatycznej zmianie, gdy podczas jednej z imprez Amir ratuje ją przed próbą odurzenia. To wydarzenie staje się początkiem ich trudnej, ale i pięknej relacji.
Amir, czarnoskóry koszykarz, codziennie zmaga się z dyskryminacją i walką o swoją przyszłość. Jego spotkanie z Roxanne jest niczym zderzenie dwóch odmiennych światów, jednak to właśnie ta różnorodność staje się ich siłą. Wzajemne wsparcie, jakie sobie oferują, pozwala im stawić czoła własnym demonom i wyjść z cienia.
"Panaceum" to powieść pełna emocji, poruszająca istotne kwestie społeczne takie jak rasizm, zróżnicowanie społeczne, problemy z psychiką u młodych. Łaszkow z wrażliwością i subtelnością prowadzi czytelnika przez skomplikowane życie bohaterów, tworząc narrację, która otula jak ciepły koc. Ich miłość rozwija się powoli, ale każda chwila jest intensywna i autentyczna, co sprawia, że czytelnik angażuje się w ich losy od pierwszej do ostatniej strony.
Styl pisania Basi jest niezwykle plastyczny, a jednocześnie głęboko refleksyjny. Autorka potrafi uchwycić najdrobniejsze niuanse emocji, dzięki czemu postacie są pełnowymiarowe i realistyczne. Ich przeżycia i odczucia są tak żywe, że stają się niemal namacalne.
Debiut Basi Łaszkow to niewątpliwie obiecujący początek kariery literackiej. "Panaceum" to książka, która nie tylko dostarcza wzruszeń, ale również zmusza do refleksji nad współczesnymi problemami społecznymi. To powieść, która pokazuje, że miłość może być lekarstwem na najgłębsze rany i że prawdziwe relacje rodzą się tam, gdzie najmniej się ich spodziewamy.