Czas Herkulesów recenzja

Po kolejną książkę z serii o komisarzu Zydze Maciejewskim sięgnąłem z dużą ochotą, bo stęskniłem się za tym ponurym gliną. W tym tomie Zyga występuje w roli oficera inspekcyjnego komendy wojewódzkiej w Lublinie, który niby rewizor przyjeżdża na kontrolę do prowincjonalnego Chełma, gdzie akurat ma miejsce seria tajemniczych zabójstw zapaśników, a miejscowa policja nie może sobie z tym poradzić. Żeby dopiec lokalnemu komendantowi, z którym nasz komisarz ma na pieńku, Zyga postanawia zostać parę dni w mieście i rozwikłać zagadkę kryminalną, co mu się oczywiście udaje.

A rzecz cała dzieje się w maju 1938 r., a więc w przeddzień wojny, i co najbardziej rzuca się w oczy to napięte stosunki narodowościowe: Polacy, czyli chrześcijanie gardzą Rusinami, czyli Ukraińcami i dyskryminują Żydów, w tle mamy burzenie cerkwi przez policję i wojsko. Nie wiadomo jak to by się wszystko skończyło, gdyby nie wkroczyli Adolf i Josif i na swój okropny sposób rozwiązali całą sprawę.

Najbardziej lubię u Wrońskiego różne smaczki obyczajowe, jak na przykład takie podanie posterunkowego do komendanta wojewódzkiego policji z prośbą o zezwolenie na ślub: „narzeczona moja jako Polka i katoliczka oraz wdowa bezdzietna, posiadająca własne mieszkanie, zaopatrzone, jest wdową odpowiadającą mojemu stanowisku. Ze względu na brak kobiety do obsługiwania gospodarczego mojej osoby i z uwagi na fakt nieposiadania przeze mnie stałego mieszkania zawarcie związku małżeńskiego z wyżej wymienioną narzeczoną jest tym bardziej konieczne, iż polepszę znacznie swój byt, zdrowie i uniknę narażania się na straty finansowe przez wynajem pokoju przy rodzinie, co miało miejsce dotychczas”. Pozwolenie posterunkowy dostał, wszystko się dobrze skończyło.

Mamy też przejmujący portret Magdy Królik, robotnicy na budowie, której wielkim marzeniem jest zjedzenie czekolady.

Dosyć ciekawy jest też wątek prowincjonalnych elit, które działając ręka w rękę, są w stanie zataić i przyklepać każdą podłość i każde przestępstwo, jeśli to im przynosi zyski. Pod tym względem w naszym kraju niewiele się zmieniło do dzisiaj.

Gdzieś tak od połowy audiobook zaczął się straszliwie ciągnąć, niestety śledztwo się wlekło, a obrazki obyczajowe też jakoś poznikały. Poza tym cały wątek kryminalny wydał mi się mocno naciągany, ale powtarzam, największa wartość książki tkwi w jej warstwie obyczajowej.

W posłowiu pisze autor, że to już ostatnia książka w serii o Zydze Maciejewskim, żegnamy się zatem z lubelskim policjantem. Szkoda, bo polubiłem tego ponurego typka.

Słuchałem audiobooka w jak zwykle znakomitym wykonaniu Tomasza Sobczaka.