Pan Lodowego Ogrodu. Księga III recenzja

Przemierzając razem z Vuko świat Pana Lodowego Ogrodu coraz bardziej zżywam się z bohaterami tej historii. I szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie tego jak będę się czuła kończąc ostatni tom tejże serii.

W trzecim tomie Pana Lodowego Ogrodu Vuko kontynuuje swoją samotną misję ewakuacyjną na planecie Midgaard, która z każdym kolejnym tomem odkrywa przed czytelnikiem swoje tajemnice oraz to co stało się z poszczególnymi członkami ekspedycji naukowej, po którą przybył główny bohater. I szczerze mówiąc powoli zazdroszczę osobom, które mają tę serię jeszcze przed sobą i będą mogły odkrywać jej zakamarki w każdym kolejnym tomie.

I tym razem dostaliśmy wciągającą historię, która wciąga praktycznie od pierwszych stron jest opowieścią o odwadze i lojalności, którą zdobył Vuko wśród tubylców podczas swojej misji. W dodatku mam wrażenie, że w tej części dostaliśmy nieco więcej akcji niż w poprzednich tomach. Dzięki temu czytając tę część byłam dużo bardziej zaangażowana w fabułę niż przy czytaniu poprzednich tomów - co i tak wydawało mi się niemożliwe, żeby wciągnąć się jeszcze bardziej. Nie wiem czy Wam pisałam, ale uwielbiam Vuko za jego poczucie humoru i to jak radzi sobie w trudnych sytuacjach, ale tak jest. Zatem wygląda na to, że znalazłam kolejnego ulubionego bohatera i będę za nim tęsknić jak już skończę ostatni tom...chociaż tak sobie myślę, że będę go odwiedzać podczas rereadingów serii - o ile znajdę na nie czas.

Szczerze mówiąc to chyba moja ulubiona część jeżeli chodzi o tę serię, bo to co spotyka dwóch głównych bohaterów sprawiło, że chętnie za nimi podążałam i jeszcze bardziej wciągałam się w ich historię, jak w poprzednich częściach. Jak to już bywa przy tej serii zakończenie zostawiło mnie z ogromnym niedosytem i miałam ochotę od razu sięgnąć po kolejny tom. Jednak jak na razie przed sięgnięciem po finałową część powstrzymuje mnie to, że jest to dość opasłe tomiszcze, a niekoniecznie mam ochotę na sięganie po tak obszerne historie. Niemniej jednak przypuszczam, że zrobię to już na jesieni, kiedy aura będzie dużo bardziej sprzyjać sięganiu po długie opowieści.

Sama dziwię się jak bardzo wciągnęłam się w tę serię, bo nie spodziewałam się, że tak bardzo się w nią zaangażuję i będę polecać z całego serca. I z jednej strony nie mogę się doczekać sięgnięcia po ostatni tom, a z drugiej na myśl o tym, że to już będzie koniec dopada mnie jakaś nostalgia i na swój sposób boję się tego momentu...