Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3 recenzja

Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3

Autor: @gambit ·4 minuty
2010-06-18
Skomentuj
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!
Dwie pierwsze części "Pana Lodowego Ogrodu" odbiły się szerokim echem na polskiej scenie fantastyki. Nagroda im. Janusza A. Zajdla, Śląkfa, Sfinks czy Nautilus - rzadko zdarza się, aby jedna książka zgarnęła je wszystkie w ciągu jednego roku. Pomysł Grzędowicza był innowacyjny, a wykonanie mistrzowskie. Po dwóch pierwszych tomach bez problemu mogłem zaliczyć samego siebie do grona fanatycznych miłośników twórczości tego autora. A jak wiadomo nie od dziś, apetyt rośnie w miarę jedzenia. Na tylnej okładce książkę reklamują słowa: "Nafaszerowany magią, naszpikowany akcją. Nie spoczniesz, dopóki nie skończysz." Miałem lekkie obawy przed trzecią odsłoną powieści, jak się niestety okazało - słusznie.

Vuko Drakkainen, wraz ze swymi towarzyszami z Ludu Ognia, dostał się na budzący niepokój, lodowy drakkar. Nie trzeba nim sterować, nie trzeba się martwić o nic, oprócz... siebie. I na tym głównie skupia się Vuko. Stara się odkryć sposób działania statku, jego funkcjonalność - przecież dobrze wie, że w tym świecie nie wszystko działa tak, jak powinno, a wiedza, którą zabrał ze sobą z Ziemi, może po raz kolejny uratować mu życie. Po kilku perypetiach powoli udaje mu się ujarzmić drakkar i uspokoić swych przyjaciół, nieprzyzwyczajonych przecież do wszechogarniającej magii Czyniących. Wiedzą, gdzie niesie ich niewzruszona bryła lodu, dlatego koniec końców Drakkainen musi zacząć przygotowywać jakiś plan, by stać się prawdziwym dowódcą zespołu. Dzikie komando. Po drodze do Lodowego Ogrodu czeka ich jednak jeszcze niejedna przygoda...

Filar, syn Oszczepnika, Terkej Tendżaruk, Władca Tygrysiego Tronu, Płomienisty Sztandar, Pan Świata i Pierwszy Jeździec. Cesarz. Niewolnik. Jak pamiętamy z końcówki tomu drugiego, właśnie tak układają się losy młodego wygnańca. Dobrowolnie oddany w niewolę ludziom-bestiom, wraz ze swymi oddanymi sługami - Snopem, synem Cieśli, Benkejem Hebzagałem i N`Dele Aligende - podróżują drogą wytyczoną przez przeznaczenie Filara. Zrzekają się, przynajmniej pozornie, swej wolności, aby przedostać się wgłąb tego niegościnnego kraju. To, co z początku wydaje się dość dobrym planem, szybko przeradza się w nieciekawą sytuację - nie mają nawet co marzyć o ucieczce. Ciągła ciężka praca, przewaga fizyczna i liczebna otaczających ich wrogów, łamanie psychiczne - wszystko to sprawia, że sprawy mocno się komplikują. Filar przeżywa ciężkie chwile, a to, co ma dopiero nadejść, wcale nie będzie dla niego przyjemniejsze.

O ile te krótkie streszczenia początkowych wątków tomu trzeciego mogą brzmieć ciekawie, o tyle wraz z rozwojem historii rodziło się we mnie dziwne uczucie, którego nie doznałem ani razu czytając dwie poprzednie części. Ciężko to określić, specyficzna mieszanka zawodu, nudy i czystej, czytelniczej złości. Grzędowicz z pewnością nie utracił swego kunsztu literackiego, wciąż potrafi wznieść się na wyżyny i zaczarować, jednak momentami ta książka była po prostu męcząca. Wbrew słowom, które widnieją na okładce, kilka razy zwyczajnie przerywałem czytanie, jakoś nie mogąc przemóc się i dokończyć lektury. Vuko robi się momentami irytujący, podobnie jak sama książka, męczący w swych wiecznych wątpliwościach i lekkiej nieudolności. Jego przystosowanie do tego świata, rozwój psychiczny i kontakt z magią Czyniących od pierwszej strony tomu pierwszego rozwijały się i oczekiwałem, że nadszedł już czas, by wyzbył się chociaż części dręczących go myśli. Ale nie, Drakkainen z uporem godnym lepszej sprawy sam rzuca sobie kłody pod nogi. Mam nadzieję, że chociaż Grzędowicz przestanie sobie robić to samo.

Trudno napisać recenzję książki, która jest kontynuacją cyklu, nie wracając do części poprzednich. Nie da się uniknąć pewnych porównań. Tak, jak w części pierwszej i drugiej wszystkiego było dokładnie tyle, ile być powinno, tak trzecia część wydaje mi się lekko zaburzona, momentami pisana wręcz na siłę. Zachowana jest forma rozdziałów Vuko-Filar-Vuko-Filar, ale choćby ostatni rozdział o przygodach Władcy Tygrysiego Tronu, "Nasza Pani Bolesna", mógłby być w skróconej formie podany w innym rozdziale, ponieważ dłuży się niemiłosiernie i chociaż sam pomysł jest ciekawy, to niewiele wnosi do całej historii. Pewnie znalazło by się jeszcze kilka powodów do narzekania, jednak dla mnie największym zarzutem wobec Jarosława Grzędowicza jest niemiłe uczucie, z którego trudno mi się jest otrząsnąć, że "coś tu poszło nie tak".

Nie jest oczywiście tak, że cała książka jest po prostu kiepska czy zła. To wciąż kawał dobrego fantasy, jednak w porównaniu ze swoimi poprzednikami - wypada dość blado. W lekturze znalazłem kilka perełek - dialogi Vuko z Cyfralem, wewnętrzne przemyślenia Filara, ogólne przedstawienie niektórych sytuacji, ale to są akurat rzeczy, których się spodziewałem, a wręcz oczekiwałem od tej pozycji. Nie zaskoczyły mnie. Mam za to nadzieję, że w części czwartej Grzędowicz powróci do swej wysokiej formy i znów z czystym sumieniem będę mógł szerzyć wśród znajomych opinię, którą zaczerpnąłem z okładki tomu pierwszego - że "Grzędowicz wgniata w ziemię i miażdży" - i tego nam wszystkim życzę.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2010-06-18
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3
7 wydań
Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3
Jarosław Grzędowicz
8.6/10

PAN Z WAMI! Jako i ogród jego. Wstąpiwszy, porzućcie nadzieję. Oślepną monitory, umilkną telefony. Tu włada magia. WŁADZA... Wystarczyło zaledwie czworo obdarzonych jej pełnią Ziemian, by z planety ...

Komentarze
Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3
7 wydań
Pan Lodowego Ogrodu. Tom 3
Jarosław Grzędowicz
8.6/10
PAN Z WAMI! Jako i ogród jego. Wstąpiwszy, porzućcie nadzieję. Oślepną monitory, umilkną telefony. Tu włada magia. WŁADZA... Wystarczyło zaledwie czworo obdarzonych jej pełnią Ziemian, by z planety ...

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Zobacz inne recenzje

Przemierzając razem z Vuko świat Pana Lodowego Ogrodu coraz bardziej zżywam się z bohaterami tej historii. I szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie tego jak będę się czuła kończąc ostatni tom tejże seri...

@NataliaTw @NataliaTw

Jarosław Grzędowicz to jeden z tych pisarzy na polu literackiej fantastyki, który gwarantuje swoim nazwiskiem jakość, wielkość i efektowność pisarskiej sztuki. Tak było, jest i zapewne zawsze już bę...

@Uleczka448 @Uleczka448

Pozostałe recenzje @gambit

Kroniki Czarnej Kompanii. Czarna Kompania. Cień w ukryciu. Biała Róża
Kroniki Czarnej Kompanii

Steven Erickson napisał o autorze "Czarnej Kompanii", że "Glen Cook w pojedynkę dokonał rewolucji na polu fantasy - z czego mnóstwo czytelników wciąż nie zdaje sobie spra...

Recenzja książki Kroniki Czarnej Kompanii. Czarna Kompania. Cień w ukryciu. Biała Róża
Siewca burzy
Siewca burzy

Tom Lloyd jest brytyjskim pisarzem, który zadebiutował powieścią pt. "Siewca Burzy", będącą pierwszym tomem cyklu pt. "Królestwo Zmierzchu", zaplanowanego na pięć części....

Recenzja książki Siewca burzy

Nowe recenzje

Klub Dzikiej Róży
Dzika róża
@patrycja.lu...:

"Klub Dzikiej Róży" zaprasza w progi podupadłego pensjonatu w czasach powojennych, w którym policja odkrywa zwłoki. Mie...

Recenzja książki Klub Dzikiej Róży
1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy
Tetbeszka
@patrycja.lu...:

"1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy" to debiut Aleksandry Maciejowskiej, w którym przenosimy się kilkadziesiąt lat wstecz...

Recenzja książki 1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy
Dzieci jednej pajęczycy
Pajęcza sieć
@patrycja.lu...:

"Dzieci jednej pajęczycy" przenoszą nas do świata Aglomeracji, gdzie cywilizacja próbuje utrzymać się na powierzchni za...

Recenzja książki Dzieci jednej pajęczycy
© 2007 - 2024 nakanapie.pl