Prawda o sprawie Savolty recenzja

Po raz pierwszy sięgnęłam po książkę Edmurdo Mendoza i przeżyłam mały szok, pierwszy akapit jest dokumentem z 1917 roku, a drugi dokumentem z 1927 roku. Miałam wrażenie, że napisał wszystkie wątki powieści, a później je pociął i pomieszał. Co ciekawe nie powstał bałagan, ale spójna całość, chociaż przy czytaniu należy być skoncentrowanych, gdyż każdy kolejny akapit przenosi nas w inne miejsce i czas.

Akcja powieści rozpoczyna się w 1917 roku w Barcelonie. Hiszpania nie brała udziału w I wojnie światowej. Savolta jest właścicielem dobrze prosperującej fabryki broni. Niestety nie odczuwają tego robotnicy, którzy burzą się i strajkują. Pojawia się zagadkowa postać Lepprince, Francuz, który przybył do Hiszpanii w 1914 roku i szybko stał się znany w Barcelonie. Oferuje swoją pomoc przedsiębiorcy w uciszeniu strajków w fabryce. Zaangażowany jest też lewicujący dziennikarz Pajarito de Soto, który ginie w tajemniczych okolicznościach. Jednak jego śmierć nie wzbudza sensacji. Natomiast w Sylwestra 2017 roku w swoim domu, w trakcie przyjęcia zostaje zastrzelony Savolta. Śmierć Savolta oczywiście wzbudza sensację i rozpoczyna się śledztwo prowadzone przez komisarza Vazquez. Obserwatorem, ale też pragnącym poznać prawdę o obu śmieciach jest młody i biedny aplikant Miranda zatrudniony w kancelarii Cortabanyesa. Miranda dzięki swojemu szefowi znajduje się w centrum wydarzeń, ale też interesuje się śmiercią dziennikarza. Jednak nie śledztwo jest głównym tematem książki, ale skomplikowane relacje między głównymi bohaterami. Ważnymi postaciami w tej historii jest cygańska akrobatka Maria Coralo.

Autor przedstawia nam obraz Barcelony na początku XX wieku, świat walki o władzę i pieniądze, pełen kłamstwa i zdrad. Książka jest mieszanką kryminału z powieścią społeczno- obyczajową i wątkiem romansu. Wartością tej powieści są bohaterowie, którzy potrafią zaskoczyć czytelnika. Ciekawy jest język powieści, z jednej strony lekki, barwny i dowcipny, ale też potrafi być też formalny. Książka zawiera fragmenty stenogramów procesowych, dokumentów, artykułów prasowych, czy listów.

Książka mnie zaskoczyła w sposób bardzo pozytywny i dobrze się bawiłam tą układanką, którą podarował mi autor. Oprócz kwestii samych morderstw i winnych ich popełnienia, mnie interesowało, dlaczego Mirand po dziesięciu latach od wydarzeń opisanych w książce, zeznaje Nowojorskim sądzie na temat tych wydarzeń.