Spustoszenie. Nieopowiedziana historia katastrofy i dyktatury wojskowej w Birmie recenzja

Słyszysz słowo Birma, co myślisz? Może twoją pierwszą myślą jest, gdzie ten kraj leży? A może z góry zakładasz, że skoro o nim nie słyszałeś, to nie jest on zbytnio ważny, bogaty. Być może leży sobie takie państwo, które niczym szczególnym się nie wyróżnia. Birma- kraj kontrastów, niedopowiedzianych historii, a przede wszystkim ogromnej tragedii.

Sięgając po książkę, Spustoszenie. Nieopowiedziana historia katastrofy i dyktatury wojskowej w Birmie liczyłam, że dowiem się co nieco o katastrofie, która niemal doszczętnie spustoszyła ten obszar, pochłaniając przy tym setki tysięcy istnień ludzkich. Tak naprawdę o tej sprawie nie wiedziałam nic. Gdzieś tam może kiedyś dotarły do mnie jakieś strzępki informacji, ale z biegiem lat gdzieś bezpowrotnie uleciały. Po cichu liczyłam więc, na ogromną dawkę wiedzy wiedząc, że mogę być spokojna, bo akurat to wydawnictwo stawia przede wszystkim na jakoś reportaży.

Początkowo zostałam wrzucona w tragiczną historię dziewczyna, która w tej katastrofie straciła wszystko, dom, rodzinę i wszystkich bliskich. Cenie sobie takie mocne rozpoczęcie, bo to pozwala jeszcze bardziej wniknąć w daną historię. Niestety, po początkowym zachwycie przyszedł wielki chaos, a wraz z nim mocne rozczarowanie.

Autorka poruszyła w reportażu tyle kwestii, że nie sposób ogarnąć, co jest co. Polityka, stosunki międzynarodowe, religia i mnisi. Wszystko to zamknęła w ponad 200 stronach. Ja rozumiem, że wszystko miało realny wpływ na tę katastrofę, ale można by to jakoś uporządkować. Raz polityka, potem religia, potem znowu polityka a na końcu mnisi. Pod sam koniec to już nie wiedziałam, o co w tym wszystkim chodzi.

Liczyłam na rzetelny i przede wszystkim wstrząsający reportaż, który pokaże bezmiar ludzkiego cierpienia. Niestety, historii przeciętnych ludzi jest tak mało, że zajmują dosłownie kilkanaście stron. Wielka szkoda, bo to właśnie oni cierpią najbardziej. Nie rząd czy sąsiadujące kraje, ale zwykły mieszkaniec Birmy.

Boli mnie, że na bazie takiej tragedii powstała tak przeciętna książka. Mam jednak nadzieję, że kiedyś powstanie rzetelna opowieść o tamtej sytuacji.