Miś zwany Paddington recenzja

Miś Paddington zawitał w moim domu w postaci animowanej – telewizyjnej i wzbudza nieustanne salwy śmiechu. Aż trudno uwierzyć, że ta postać liczy sobie już 63 lata! W Polsce natomiast znany jest 50 lat i z tej okazji Wydawnictwo Znak Emotikon zdecydowało się na wznowienie oryginalnych opowiadań Michaela Bonda, a pierwszy tom zatytułowany „Miś zwany Paddington”, z czarno-białymi ilustracjami Peggy Fortnum, właśnie ukazał się w księgarniach.

Paddington jest niedużym niedźwiadkiem, który przybył do Londynu z odległego Peru i został przygarnięty przez rodzinę Brownów. Choć jest uroczym i bardzo dobrze wychowanym misiem, to ciągle wpada w tarapaty lub doprowadza do kłopotliwych sytuacji. Przyjaźni się z panem Gruberem z pobliskiego antykwariatu oraz mierzy się z niechęcią sąsiada – pana Curry’ego. Jego odnajdywanie się w wielkim mieście nie raz przyprawiło opiekunów co najmniej o ból głowy. Choć jest uprzejmym, uczynnym i troskliwym misiem, jego dobre chęci zawsze kończą się jakimiś kłopotami, z których jednak najczęściej wychodzi obronną ręką.

W książce zwraca uwagę niezwykła staranność językowa, pewien angielski sznyt i grzeczność charakterystyczna dla tego narodu i powściągliwość podyktowana dobrymi manierami. Choć została napisana ponad pół wieku temu, w żaden sposób nie odczułam jej niewspółczesności. Przygody Paddingtona równie dobrze mogłyby się dziać obecnie, są ponadczasowe.

Szczególną uwagę zwróciłam na charakterystykę postaci występujących w książce. Rodzina Brownów, nie pomijając pani Bird, jest przesympatyczna, pełna miłości i dbałości o wspólne dobro. Paddington, ze swoją prostodusznością, naiwnością i wielkim sercem, pasuje do niej jak ulał.

Choć moje pięciolatki były zawiedzione małą ilością ilustracji w książce (znają Paddingtona z telewizji), to jednak wydanie ma swoje ogromne plusy w postaci twardej oprawy i odpowiednio dużej, czytelnej czcionki, która z pewnością będzie zachęcała do samodzielnego czytania trochę starsze dzieci. Jest w tych opowiadaniach mnóstwo miłości, pobłażliwości i odrobina dyskretnego humoru, który niejednego czytelnika urzeknie. To lektura, która relaksuje w wyjątkowy sposób, trochę bawi, a trochę wzrusza.

Pierwszy raz miałam do czynienia z oryginalnymi opowiadaniami o Paddingtonie i muszę przyznać, że według mnie to proza wybitna. Przepiękny styl, którym posługuje się autor jest nieporównywalny z niczym, co dotąd uważałam na klasykę dziecięcą najwyższych lotów. Pokochają go i dzieci, i dorośli.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl