Pacjentka recenzja

Pacjentka, czyli książka, przez której znaczną część zastanawiałam się, co ludzie w niej widzą.

Co może skłonić kobietę do tego, żeby zabić swojego męża? Przemoc psychiczna i fizyczna? A jeżeli są idealną parą nie tylko dla otoczenia? Ona - znana malarka, on - ceniony fotograf gwiazd. Państwu Berenson niczego nie brakowało. Aż nagle pewnego dnia policja odnajduje zastrzelonego Gabriela w jego własnym domu, a Alicja przestaje mówić. Zafascynowany jej historią Theo Faber zatrudnia się w psychiatryku, w którym umieszczono kobietę, by móc być bliżej tej sprawy. Do czego może doprowadzić ta obsesja?

Opis i zakończenie sprawiło, że zakochałam się w tej pozycji i zrozumiałam jej fenomen. Jednak od opisu do zakończenia przecież daleka droga, prawda? To jedna z tych książek, która rozwija się tak powoli, że możemy zasnąć, a później odbiera nam dech.

Przez większość tekstu część doktor Theo opowiada nam o swoim życiu i przemyśleniach. Wszystko jest przeplatane spotkaniami z Alicją i kartkami z jej pamiętnika. Pan doktor jest sympatyczny i bardzo zwyczajny, chociaż czasami myślałam, że słucham szaleńca. Myślałam, że będziemy mieli większy dostęp do głowy naszej głównej bohaterki i niestety się zawiodłam. Nie lubię, gdy tytuł daje mi przekonanie o tym, że mam się spodziewać czegoś innego niż otrzymuję. Większość wątków nie kręci się wokół naszej pacjentki, lecz lekarza. Lepiej byłoby chyba, gdybyśmy mieli opowieść z dwóch punktów widzenia lub w narracji trzecioosobowej. Ryzyko jest takie, że wtedy nasze zakończenie byłoby początkiem i trzeba by wtedy zainteresować czytelnika w inny sposób. Mam straszny niedosyt, ale to częste, gdy skreślę książkę, a ona mnie zaskoczy.

Powieść ma trochę nagród i utrzymuje się na top listach. Czy ja ją polecam? Trudno jest mi to powiedzieć, bo ja raczej do tej pozycji nie wrócę. Najlepiej zabrać się za nią w audiobooku, by szybko nie odrzucić jej na bok. Czytanie może do niej zniechęcić, a audiobook możemy słuchać przy każdej czynności w domu, a dla finału warto.