Ostatnie historie recenzja

"Ostatnie historie" to zbiór trzech, zupełnie różnych opowiadań. Każde z nich w jakiś sposób nawiązuje do problematyki śmierci i tego, co dzieje się wokół niej. W miarę czytania można również znaleźć powiązania pomiędzy historiami i ich bohaterami. Poznajemy sytuacje z kilku odmiennych perspektyw.
Ta powieść Olgi Tokarczuk zdecydowanie nie jest łatwą książką. Wymaga od czytelnika dużo skupienia i stawia wiele pytań. Każde z opowiadań rozgrywa się w zupełnie innym świecie i opowiada o życiu zupełnie innych ludzi, którzy zmagają się z osobistymi problemami. Przedstawiona różnica pokoleń wskazuje jak wiek wpływa na pojmowanie aspektu śmierci. Jedni za wszelką cenę pragną przed nią uciec, dla drugich jest to zjawisko całkowicie normalne, wpisane w odwieczny porządek ludzkiego życia.
We wszystkich historiach przeplata się także wątek relacji rodzinnych. Niełatwe, rozpatrywane na wielu płaszczyznach powiązania między ludźmi podkreślają kontrast poglądów między kolejnymi pokoleniami.
Książka przedstawia coś w rodzaju przekroju społeczeństwa. Różnorodność poznanych bohaterów sprawia, że chyba każdy znajdzie w którymś z nich namiastkę siebie. Kobieta przesadnie dbająca o swoje zdrowie, nałogowo wizytująca lekarzy, szukająca u siebie rozmaitych chrób. Starsze małżeństwo poświęcające się opiece nad hospicyjnymi zwierzakami, porzuconymi przez właścicieli na swojej ostatniej drodze. Kobieta postawiona w obliczu śmierci męża, przeżywająca swoją żałobę w nietypowy sposób. Porzucona młoda matka - mieszkanka świata - podróżująca z dzieckiem po egzotycznych krajach, które nie będą przypominać jej domu. Starszy, schorowany magik, pogodzony z własnym losem.
"Ostatnie historie" to ciężka lektura. Z pewnością każdy odczyta ją w odmienny sposób (o ile nie porzuci książki po pierwszych rozdziałach). Śmierć nigdy nie jest łatwym tematem, dlatego czytanie o niej również do prostych nie należy. Mimo to, polecam tę powieść naszej noblistki - niech każdy sam wyciągnie własne tezy i wnioski po jej zakończeniu.