Osuwisko recenzja

Trzydzieści lat wcześniej doszło w Białych Brzegach do tragedii. Pięcioro nastolatków wybrało się do kopalni piasku. Dwoje z nich, Maciek Olszewski i Karolina Kosierska, wpadło do rozpadliny z wodą i przysypał ich piach. Wtedy osuwisko nie pogrzebało Bogusia Konopki, ale trzydzieści lat później już nie uniknął śmierci.
Sprawą zajmuje się Lena Rudnicka wraz z Marcelem Wolskim i Dawidem Sadowskim. Do zespołu dołącza też powracająca z urlopu macierzyńskiego, ciekawska i uparta, aspirant Daria Sobczak.

Walorem tej powieści jest logiczna, spójna i wielowymiarowa fabuła. Autorka już po raz piąty wystrychnęła mnie na dudka. Inteligentne postacie wodzą za nos, manipulują, aż niemożliwym stało się dla mnie odgadnięcie sprawcy. Był w kręgu podejrzanych, ale obok znalazło się ich zbyt dużo by wytypować prawidłowo. Dowodzi to jedynie świetnie poprowadzonej, skomplikowanej i nieoczywistej intrydze. To porażka dającą czytelniczą satysfakcję.

Wątek obyczajowy zdał mi się zostać ograniczony. Prywatne życie Leny i Marcela ukazane było jedynie na początku i końcu powieści plus nieliczne, małe wtrącenia w trakcie. Lena usilnie dąży do autodestrukcji, aż w pewnym momencie jej zachowanie zaczęło mnie irytować. Autorka prawie całkowicie zapomniała o Sadowskim, choć poprzednia część rozbudziła ciekawość tą postacią. Najszerzej zostały ukazane problemy życiowe Sobczak.
Finałowa scena z tego tomu tylko jeszcze bardziej komplikuje relacje bohaterów otwierajac tym samym furtkę do kontynuowania historii, a Lenie do zrewidowania swoich przekonań i priorytetów.

Autorka świetnie ukazała mieszkańców i klimat małej miejscowości, a każda rozmowa była poprowadzona w sposób naturalny.

W tym tomie przeszkadzały mi powtórzenia pod koniec powieści. Ktoś stawiał hipotezę, ktoś inny ją powtarzał, następowała "burza mózgów" śledczych, przypuszczenia potwierdzały dowody lub opowiadał o nich świadek. Miałam trochę wrażenie deja vu, gdy co parę stron czytałam niemal słowo w słowo te same wnioski. Podobnie rzecz się miała przy nacisku na wartość życia rodzinnego. Niczego nie neguję, ale częstotliwość była za duża.
Nienaturalne wydało mi się tak szybkie przyznanie się sprawcy i złożenie pełnych wyjaśnień.

Reasumując - uważam, że ta seria jest jedną z lepszych jakie czytałam. Mam nadzieję, że długo nie będę musiała czekać na kolejny tom.