Ostre cięcie recenzja

Najpierw serial później książka? Wydaje się to trochę dziwne, ale całkowicie możliwe. Bowiem Max Collins jest autorem nie tylko powieści, ale również scenariuszy – między innymi dla serialu kryminalnego „Zabójcze umysły”, który u nas w Polsce emitowany jest na AXN. Z jednej strony obawiałam się tego, co mogę w książce zastać, z drugiej jednak byłam niesamowicie ciekawa tego, co też autor mógł wymyślić. Czy się zawiodłam?

Jednostka Analiz Behawioralnych to agenci FBI, których zadaniem jest przenikanie w umysły zabójców. JAB ma swojego przewodniczącego, którym jest Aaron Hotnchner, człowiek poważny i niezastąpiony. Każdy z członków jest inny. Dzięki tej różnorodności nabierają kolorów. Znajdzie się tutaj bowiem agent, który nie zastąpiony jest w walce ręcznej, ale również agentka, która jest niezrównaną matematyczką. Łączy ich praca, dzielą inne rzeczy, ale jako grupa są niezastąpieni.

Tym razem ich zadaniem jest zmierzyć się z mordercą, który atakuje bezdomnych. Później ktoś porywa młodą dziewczynę. Wydawałoby się, że obydwie sprawy całkowicie się różnią i nie mają ze sobą nic wspólnego. Ale to jedynie pozory. JAB odkryje powiązanie między obydwiema sprawami. Bowiem nic nie jest tym, na co wygląda. Agenci będą musieli się wysilić, by dojść do sedna sprawy. Przestępca zaś działa w sposób niezamierzony. Co z tego wyniknie? Czy JAB go znajdą?

Książkę czyta się niesamowicie szybko. Autor wprowadza nas w świat umiejętnie i prosto, a język jakim się posługuje jest, że tak powiem, dostępny dla każdego. Nie ma tutaj górnolotności ani maniery – Collins postawił na jasne i klarowne przesłanie. W książce dominują przemyślenia bohaterów nad sprawą – w formie dialogów. Opisów jest trochę mniej, ale jak już się pojawiają, nie są przesadnie obszerne. Wszystko jest stonowane.

I choć mogłoby się wydawać, że czasami czytając tę książkę, podejrzewamy autora o stosowanie banalnych stwierdzeń, banalnych dialogów, banalnych rozwiązań, o tyle sam finał książki jest dość zaskakujący i z pewnością sprawi, że zaczniecie myśleć o całej powieści zgoła inaczej. Bo nic nie jest tym, na co wygląda. Collins nam to mówi.

Nigdy nie miałam okazji oglądać „Zabójczych umysłów”, jakoś mi się w czasie nie zgrało. Ale książkę przeczytałam bardzo szybko i jestem zadowolona z tego, co Collins nam zaserwował. Powieść bowiem jest wciągająca i pomimo kilku mankamentów całość wypada na plus. Czytelnik dostaje to, czego by chciał – ma ofiary, ma mordercę, ma ludzi, którzy próbują rozwikłać zagadkę i ma napiętą atmosferę, która ze strony na stronę coraz mocniej wtacza się w głowę. Czego chcieć więcej?