Ostrakon recenzja



 Dziękuję wydawnictwu Pascal za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Krzysztofa P. Czyżewskiego, ale myślę, ze nie ostatnie. Książka Ostrakon. Da Vinci i Kopernik – spotkanie, o którym Watykan wolałby zapomnieć zainteresowała mnie już samym tytułem. Od samego początku intryguje i nie ukrywam, że miałam wysokie oczekiwania względem tej powieści.

Ciężko mi określić gatunek tej powieści, ponieważ łączą się tutaj elementy kryminału, sensacji, powieści historycznej, jak i obyczajowej. I stwierdzam, że to idealny misz-masz, dzięki któremu książka tylko zyskuje.

Można powiedzieć, że Ostrakon to dwie odrębne powieści w jednej – mamy dwie linie czasowe. W teraźniejszości Łucja Rokosz traci męża w niewyjaśnionej sytuacji. Śledztwo ws. jego śmierci stanęło w jednym punkcie. Łucja rozpoczyna własne śledztwo, a wszystko kręci się wokół… Kopernika.

Mamy też przeszłość, i to całkiem daleką. Rok 1507. Poznajemy życie Mikołaja Kopernika, który dostaje arcyważne zadanie – ma dostarczyć tajemniczą skrzynię aż do Rzymu. Okazuje się jednak, że to dość niebezpieczna misja, ale na szczęście Kopernik ma wielu życzliwych ludzi wokół siebie.

Z daleka też czuć, że autor jest miłośnikiem historii i posiada dużą wiedzę oraz umiejętność przelania jej na papier i stworzenia niesamowitej powieści. Mnogość nazwisk znanych z lekcji historii przez moment przerażała – bałam się, że się pogubię kto jest kim i jaką mają relację, ale okazało się, ze moje obawy były bezpodstawne. W sposób bardzo przystępny wprowadza nowe postacie i postacie poboczne.

Ciekawiło mnie bardzo, w jaki sposób autor połączy wątki misji Kopernika ze śmiercią profesora Rokosza. Co zostało ukryte w tej skrzyni? Dlaczego tyle osób chciało ją zdobyć, a drugie tyle chronić? Nie będę ukrywać tego, że (o dziwo!) bardziej wciągnęła mnie część, której akcja rozgrywała się w 1507 roku. Byłam ciekawa całego spisku, spotkania Da Vinciego i Kopernika z tytułu i nie poczułam się zawiedziona.

W przypadku teraźniejszości, nie poczułam większej więzi z bohaterami, a koleżanka Łucji – Halinka – irytowała mnie, chociaż miała pewien urok. Gdy czytałam rozdziały „teraźniejsze”, czułam się trochę, jakbym czytała/oglądała coś podobnego do Indiana Jonesa, tylko w spódnicy. Potraktowanie po macoszemu śledztwa ws. śmierci profesora uważam za minus. Jego śmierć miała być impulsem do kontynuacji badań przez jego żonę, ale odniosłam wrażenie, że ta śmierć nie zrobiła wielkiego wrażenia na Łucji i nie wpłynęła znacząco na jej życie.

Podsumowując – była to ciekawa podróż i na pewno jest to inna książka niż czytam na co dzień. Podobało mi się i z chęcią sięgnę po wcześniejsze dwie książki autora. No i będę wyczekiwać kolejnych.