Ostatnia tajemnica recenzja

“Łzy nie są dobre, ale jeśli już mają być, to lepiej niech wszystkie wypłyną. Najgorzej jest trzymać je w sobie”.

Sabina jest straszą panią, znajduje się na końcu swojej życiowej drogi. W pełni tego świadoma podejmuje trudną decyzję, chce swoje życie zakończyć w hospicjum. W tę ostatnią wędrówkę zabiera ją taksówkarz Artur, którego żona opiekuje się chorymi. Tych dwoje odegra szczególną rolę u schyłku życia Sabiny. Kobieta wraca do przeszłości, jeszcze raz analizuje podjęte decyzje, oddaje się wspomnieniom tym miłym i tym niosącym smutek. Ostatnim jej marzeniem jest spotkanie się z wnuczką Heike. Dziewczyna mieszka w Niemczech, nie zna babci. Kontakt Sabiny z synem Piotrem przed laty całkowicie się urwał. Czy jest szansa, by się spotkały?

Skrywane tajemnice, niedopowiedzenia, życie i tak upłynie. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, niesie spore emocje, ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie i skrywane tajemnice. Liczne retrospekcje pokazują nam życie Sabiny na przestrzeni lat. Bohaterowie zajmująco ukazani, to ludzie o różnych osobowościach, w różnym wieku, z różnym bagażem życiowych doświadczeń.

Autorka w swej powieści porusza szereg trudnych i złożonych problemów. Nic tu nie jest łatwe, ani oczywiste. Nieuchronność śmierci, pogodzenie się z nią, trudna rozmowa o niej. To część naszej egzystencji, nikt z nas przed tym nie ucieknie. A obok zwyczajne życie, pierwsza miłość, przyjaźnie, związek na odległość, marzenia i plany na przyszłość. Chwile przepełnione smutkiem, te niosące nadzieję i te pełne radości. Podjęte decyzje, które mają wpływ na nas i naszych bliskich, uprzedzenia. Samotność, hospicjum widziane oczyma jego pacjentów i pracowników. Jeden sekret, jedno kłamstwo i życie rodzinne przestaje istnieć. Niedopowiedzenia rodzą domysły, które często dalekie bywają od prawdy. Na kłamstwie nie da się zbudować niczego dobrego, wartościowego.

Przejmująca, nostalgiczna historia, bije prostotą, szczerością i realizmem przekazu. Smutna opowieść, daje do myślenia i niesie refleksję. Polecam, bardzo!