Ostatnia noc w Twisted River recenzja

John’a Irving’a poznałam już dawno temu przy okazji czytania „Świata według Garpa”. Uznałam, że już najwyższy czas zabrać się za kolejną pozycję z jego dorobku, a ta, jakiś czas temu była bardzo chwalona i rozchwytywana.
Opowieść rozpoczyna się dosyć niefortunnie, bo od śmierci. Podczas spływu kłód na rzece Twisted River, ginie 15-letni Angel. Nie on jednak gra w tej historii pierwsze skrzypce, choć jakąś tam rolę odegra na pewno. Głównymi bohaterami są kucharz Dominic Baciagalupo i jego 12-letni syn Daniel. W wyniku nieszczęśliwej pomyłki, muszą jak najszybciej opuścić Twisted River. Odtąd ich życie, to jedna wielka ucieczka. Z poprzednim życiem łączą ich tylko listy od starego przyjaciela Ketchuma. Ich tułaczka po świecie trwa w sumie ponad 50 lat. Aż trudno uwierzyć, jak zmienia się przez ten czas ich życie. Mamy okazję zobaczyć cały proces dorastania małego Daniela, który pod koniec książki jest już dorosłym mężczyzną z potężnym dorobkiem wspomnień i doświadczeń. Momentami książka przybiera charakter retrospekcji. Co ciekawe, można również zauważyć, że sam Irving identyfikuje się po części z synem Dominica. Świadczy o tym chociażby ostatni rozdział książki.
Jako, iż Dominic jest kucharzem, przez książkę przewija się wiele opisów potraw, które nasz bohater z zamiłowaniem przygotowuje. Aż ślinka cieknie, szkoda, że nie ma na końcu przepisów, bo chętnie bym coś z tego upichciła.
Moim ulubionym bohaterem został bezsprzecznie Ketchum, stary flisak o ostrych poglądach i trzeźwym podejściu do życia. „Tylko Ketchum może zabić Ketchuma” – to zdanie w stu procentach oddaje to, kim był mężczyzna. Jest też zadziwiająco trafne, o czym każdy z was może się przekonać, czytając powieść.
Książka podobała mi się przede wszystkim, dlatego, że była bardzo zaskakująca, ciągle coś się w niej działo. Nie sądziłam, że życie można spędzić w ciągłym ryzyku, okazało się, że to możliwe, że nawet, gdy wydawało mi się, że bohaterowie są całkowicie bezpieczni, to okazywało się, że wcale tak nie jest.
Pozytywnym zaskoczeniem dla mnie był fakt, że można ująć los rodziny na przestrzeni 50 lat i zrobić to tak dobrze, że ani się obejrzałam, a kończyłam czytać. Chyba pierwszy raz czytałam coś w tym rodzaju, więc cieszę się, że się nie zawiodłam.
Kolejny raz nie zawiodłam się również na samym Irvingu, więc nie będzie to ostatnia jego powieść, po jaką sięgnęłam. Was zachęcam, myślę, że wielu osobom spodoba się styl pisarza.