Ostatnia bitwa. Tom I recenzja

„Będziemy ponownie uczyć ludzi, jednak tym razem zadbamy,by nie zapomnieli o nas, ani o naszych naukach. Dokończymy dzieło naszych protoplastów i zjednoczymy się z ludźmi w jedno, aż na świecie zabraknie przemocy, nienawiści i mordu, a zostanie ład, dobro i harmonia!”

Jako wielbicielka fantastyki – w szczególności Tolkiena, nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu. Pokusa przeczytania książki tak młodego autora była ogromna i mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że jestem pod wrażeniem talentu oraz ukazania tego fantastycznego świata jakim podzielił się autor.

Przyznam,że jak tylko przeczytałam kilka pierwszych kartek, wiedziałam, że jest to coś dla mnie. Od pierwszych stron wyostrzyła się moja wyobraźnia i wiele obrazów stworzonych w głowie chodziło za mną przez resztę dnia. Ostatnia bitwa to książka, która przeniosła mnie w świat Wielkiej Puszczy, krasnoludów, elfów, nimf, trolli i wielu innych postaci. Zagłębiając się dalej w treść, okazuje się, że dla Puszczy największym zagrożeniem są ludzie, którzy dążą do wojny. Dla ludzi nie ma znaczenia to, że wojna jest zła, że odbiera życie niewinnych, że niszczy to co powstawało przez pokolenia. Niestety bitwa jaka się rozgrywa między ludźmi, a mieszkańcami Puszczy jest nieunikniona i zabiera to, czego nie można kupić za żadne skarby świata, to co najcenniejsze – życie.

Podziwiam autora za to, że wszystko co napisał, zostało bardzo dobrze przemyślane, jest spójne i czyta się jednym tchem. W sumie nie ma nic czego mogłabym się „przyczepić’. Nie ma zbędnych opisów,które byłyby zapychaczami, cały czas coś się dzieje, co jest dla mnie bardzo istotne przy czytaniu. Między przerwami w czytaniu ciężko było nie myśleć co się wydarzy dalej i takiej właśnie książki mi brakowało, książki, którą się żyje i wnika się w nią na każdym kroku razem z jej bohaterami.

Sceny z książki zapamiętuje się długo i niekoniecznie są to same dobre obrazy. Genialnie ukazana jest ludzka natura oraz to co robi człowiek. Przez długi czas miałam przed oczami elfa – dziecko, które dopuściło się kradzieży. Zapytane o to, kto go tego nauczył i gdzie to widział, elf odpowiedział – u ludzi. Jest to znakomity przykład do czego może prowadzić nawet najmniejszy czyn i jakie mogą być tego skutki.

Olgierd Adamczak mimo bardzo młodego wieku napisał książkę, którą się pochłania i bardzo długo się nią żyje. Widać, że autor kocha to co robi i sprawia mu to przyjemność. Zaznaczyć trzeba, że jest to pierwszy tom i na pewno będę czekała na następny...oby nie za długo.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.