Ostatni berserk recenzja

Nadszedł Ragnarök. Nowa wiara zrzuca starych bogów z piedestału. Na tych, którzy nie chcą się z tym pogodzić i dołączyć do grona chrześcijan, czeka śmierć. Zanim dopalą się szczątki budowli zwanej przed chwilą domem. Nim ucichnie krzyk matek pozbawionych dzieci i płacz podopiecznych, przemienionych w sieroty. Zanim ostrze miecza przebije trzewia. Ci, którzy znaleźli się po niewłaściwej stronie, usłyszą jeszcze, jak z gardeł wrogów wydobywa się imię nowego Boga.

Świata nie odmienia się jednak na jedno pstryknięcie palców. Zawsze jest ten czas „pomiędzy”, który obfituje zazwyczaj w historie pełne odwagi, rozpaczy, naiwnej nadziei i walki do samego końca. Okres, w którym tradycje ścierają się z przemianami.

Właśnie wtedy...

Pośród leśnej głuszy. Tam, gdzie nie zawędruje ten, kto ceni sobie bezpieczeństwo i własne życie, płonie ognisko. Przy nim siedzi ten, który nadal nosi w sercu miłość do wielu bogów. Spija ostatnie krople polewki przyrządzonej z krwi swych wrogów i rozmyśla nad planem zemsty, którą poprzysiągł, będąc jeszcze dzieckiem.

„Ostatni berserk” to opowieść o tych, którzy byli w stanie przejść przez krainę śmierci, by zyskać nadludzką siłę. O tych, którzy dzielili swe dusze z dzikimi bestiami – niedźwiedziami. O niepokonanych, mitycznych maszynach do zabijania. O nim, tym, który zakończył ich historię.

Jest krwawo i bez skrupułów. Śmierć ani na chwilę nie pozwala o sobie zapomnieć. Złość i poczucie niesprawiedliwości rozsadzają od środka. W końcu, jak wiele upokorzeń i bólu można znieść? Pragnie się zemsty. Nie wiadomo jednak, czy przyniesie ona ukojenie. Przecież nie sposób cofnąć czasu i wskrzesić umarłych. Czy zatem warto znaczyć nienawiścią drogę do swego celu?

Maciej Szymczak stworzył historię, która pozostawia po sobie słodko-gorzki smak w umyśle czytelnika. To hołd pamięci złożony temu, co było i bezpowrotnie przeminęło. To świadectwo potwierdzające prawdziwość twierdzenia, że wszystko ma swój kres. Życie nieprzerwanie płynie i jak rzeka, nigdy nie zawraca.