Ostatni telefon recenzja

Czy można jeszcze raz usłyszeć głos kogoś, kto odszedł? Czy jedno połączenie mogłoby ukoić ból, rozwiać wątpliwości, oswoić stratę?

Lee Su-yeon w swojej przejmującej powieści „Ostatni telefon” nie tylko zadaje te pytania, ale i subtelnie prowadzi nas przez odpowiedzi, które nie zawsze są oczywiste – bo dotyczą tego, co najtrudniejsze: żałoby, śmierci i samotności tych, którzy zostali.

To nie jest książka, którą się tylko czyta – to książka, którą się przeżywa. Każda z sześciu historii opowiedzianych na kartach powieści to osobny świat bólu, tęsknoty, a jednocześnie niesamowitej delikatności i cichej nadziei. Autorka, posługując się unikalnym połączeniem psychologii i realizmu magicznego, tworzy przestrzeń, w której niemożliwe staje się możliwe – dzięki starej budce telefonicznej, pozwalającej usłyszeć ostatnie myśli tych, którzy odeszli zbyt wcześnie.

Główna bohaterka, Ji-an, nie jest tylko terapeutką prowadzącą autopsje psychologiczne, jest przewodniczką po ciemnych zakamarkach ludzkiego cierpienia. Ale sama też nosi w sobie ból, który zaczyna się leczyć dopiero wtedy, gdy pozwala sobie na ostatni telefon. To dzięki niej możemy zajrzeć do serc rodzin i przyjaciół próbujących zrozumieć niewyobrażalne – „dlaczego?”

Autorka, mając własne doświadczenia związane z depresją i próbą samobójczą, pisze z autentycznością, której nie da się podrobić. Widać, że każde słowo wypływa z miejsca dobrze znanego – z wnętrza duszy, która przeżyła ciemność, a teraz ostrożnie dzieli się światłem.

To nie jest łatwa książka. Ale to książka, którą warto przeczytać! Nie tylko po to, by lepiej zrozumieć tych, którzy odeszli, ale też by nauczyć się, jak być bliżej tych, którzy jeszcze są. Bo czasem wystarczy obecność. Ciepłe słowo… Albo po prostu odebranie telefonu.

Choć niektóre historie w książce mogą wydawać się mniej intensywne, a czasem zbyt dydaktyczne, całość tworzy piękną mozaikę emocji. A finał, jest jak ciepły promień światła, zostawia w nas coś, co trudno nazwać: może to ukojenie, może zrozumienie, a może po prostu cichy spokój.

„Ostatni telefon” to książka dla tych, którzy kochają literaturę poruszającą i mądrą. Dla tych, którzy nie boją się łez, ale też dla tych, którzy potrzebują wiary, że nawet po największej stracie można nauczyć się znów oddychać. Bo czasem nie da się wrócić do tego, co było. Ale można nauczyć się żyć dalej – z pękniętym, ale bijącym sercem ❤️‍🩹.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @wydawnictwoalbatros (współpraca reklamowa) 🩷.