Ostatni recenzja

Nie wiem dlaczego wcześniej nie przeczytałam żadnej z książek Autorki z tego cyklu? 🤦 Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Odkupieniem niech będzie fakt, iż będąc w połowie książki zamówiłam poprzednie części, już dotarły, dzisiaj, będę nadrabiać 😃⁣
Dlaczego?⁣
Bo zakochałam się w tym leniwie snutym stylu Autorki, który mnie zauroczył, uwiódł i sprawił, że chcę więcej takich historii o ludziach, o zwierzętach, o czasach, o apokaliptycznych przepowiedniach, wcale nie tak dalekich od tego, co może czekać ludzkość i świat w ogóle w przyszłości.⁣
⁣
U Mai Lunde znalazłam to, co tak cenię. Piękny, plastyczny, wręcz magiczny język. Znalazłam to, co tak lubię, czyli kilka lini czasowych i przeplatające się ze sobą opowieści, które się wzajemnie uzupełniają.⁣
Autorce nie można odmówić też umiejętności obserwacji natury ludzkiej, co oddaje budując postaci na wskroś prawdziwe. Nie można jej też odmówić tego, że potrafi wstrząsnąć czytelnikiem.⁣
Tam, gdzie mamy się zachwycić przyrodą, tam się zachwycamy przy okazji otrzymując całe spektrum informacji na temat tachi, dzikich koni nazwanych od ich odkrywcy koniem Przewalskiego.⁣
Tam, gdzie mamy zastanowić się nad relacjami dziecko-rodzic, tam dochodzimy do wniosku, że bez względu na miejsce i czas problemy na tym gruncie są wciąż takie same, a czy jest na nie to samo lekarstwo? Kto wie...⁣
W końcu tam, gdzie mamy uświadomić sobie, jak wielką krzywdę człowiek uczynił naturze, tam dostajemy jak obuchem w głowę trafiając do roku 2064 do Norwegii, gdzie samotna matka z córką walczą o przetrwanie, bo świat, taki jaki znamy się skończył.⁣
⁣
Ci, co już są po pierwszych częściach na pewno wiedzą, że choć te historie są nostalgiczne, czasem smutne, to nie przytłaczają swoim ciężarem, a czytając ostatnie słowa tu: " Wszystko będzie dobrze" zostajemy z uśmiechem i refleksją. ⁣
⁣
Napisano: "Mistrzyni apokaliptycznych wizji".
Trudno się nie zgodzić.⁣
⁣
Polecam gorąco i zapraszam do Rosji1881 r., Mongolii 1992 r. i Norwegii 2064 r.!!!⁣