Mapa dni recenzja

Na Serię „Osobliwy dom pani Peregrine” trafiłam w 2015 roku i pochłonęłam dwie części. Bardzo mi się podobał mroczny klimat powieści, tworzony przez przerażające potwory oraz stare zdjęcia umiejętnie wplecione w fabułę. Część pierwsza to był taki powiew świeżości i poznanie razem z Jacobem reguł panujących w świecie, o którym istnieniu nie miał zielonego pojęcia, choć sam jest jego częścią. Druga część już trochę mniej mi się podobała. Miałam wrażenie, że historia jest specjalnie naciągana pod fotografie, które autor zamieszcza w książkach, ale nadal ciekawość jak potoczą się losy osobliwych dzieci wygrała i dwa pierwsze tomy pochłonęłam błyskawicznie. Na trzeci tom przyszło mi trochę poczekać, ale nadal świeże były moje wspomnienia o wydarzeniach z poprzednich części. Jednak od premiery „Biblioteki dusz” do ukazania się „Mapy dni” minęło zbyt dużo czasu i tutaj przyznam się, że niektóre wątki wyleciały mi z głowy. Szybko je sobie jednak przypomniałam, jednak jest to seria, gdzie musimy trzymać się chronologii. 
Jacob staje przed trudnym wyborem. Jego rodzina nie akceptuje jego osobliwości, uważając go za psychicznie chorego i chce mu zafundować leczenie. Chłopak próbuje ich przekonać, że historie opowiadane przez jego dziadka są prawdziwe. Czy rodzina mu uwierzy?

Musi również nauczyć swoich przyjaciół jak nie wyróżniać się z tłumu i odnaleźć się w XXI wieku, co nie jest łatwym zadaniem. Znalezienie się nagle w świecie pełnym technologii, jest dla wychowanków pani Peregrine, bardzo ekscytującym przeżyciem. Wspólnie jeżdżą na zakupy, jedzą fast foody i poznają otoczenie, w którym żył ich dawny przyjaciel Abe, czyli dziadek Jacoba. 

Gdy odkrywają tajemniczy schron i zapiski Abe’a, a także odkrywają czym zajmował się dziadek Jacoba na Florydzie, postanawiają pójść w jego ślady.

I zaczyna się wyprawa pełna niespodzianek i niebezpieczeństw, podczas której nie zabraknie również wielu nowych osobliwych postaci. 

 

W „Mapie dni” spotkamy znów gromadkę osobliwych dzieci, które zaczynają mieć dosyć rządów pani Peregrine i chcą mieć większą szansę decydować o sobie. Jacob mając żal do dziadka, że ukrywał przed nim swoją tożsamość i nie nauczył go radzić sobie ze swoją osobliwością postanawia, pójść w jego ślady. Czy niedoświadczony pogromca głucholców ma szansę uratować kogokolwiek?

Przekonajcie się sami.

Jeśli już poznaliście osobliwe dzieci to książka jest pozycją obowiązkową! A osobom, które jeszcze nie wyruszyły na poszukiwanie pętli i nie odkryły swoich zdolności, gorąco polecam zapoznanie się z całą serią. Jeśli lubicie powieści pełne akcji, niebezpieczeństw, tajemnic czekających na odkrycie i przerażających potworów „Osobliwy dom pani Peregrine” jest dla Was!