Oskarżam Auschwitz recenzja

Oskarżam, bo nigdy nie usłyszałam, słowa kocham, oskarżam, bo zamiast słuchać bajki na dobranoc, słyszałam krzyki mamy, oskarżam, bo w dzieciństwie wszyscy się ze mnie śmiali, oskarżam, bo jestem samotna.

Oskarżam Auschwitz to zbiór przepełnionych żalem i ogromnym bólem rozmów, jakie przeprowadził autor z dziećmi ocalałych z zagłady Żydów. Każda rozmowa to tak naprawdę inna historia, ale łączy je jedno. To smutek, bo chcą żyć dalej, a nie potrafią. I mimo że minęło tyle lat brutalne wspomnienia, wciąż odciskają swe piętno.

Rozmówcy urodzili się po wojnie, ale sami mówią, to nic nie zmienia. Ich życie zostało wręcz wyrwane z korzeniami. I mimo,że ich rodzice zdołali się uratować, oni nadal pozostają bardzo samotni. W prawie każdej rozmowie możemy przeczytać, że zazdroszczą innym, że mają ciocie, wujków, dziadków. Oni nie mają nikogo.

W ich domach nie mówiło się, kim są, ukrywano ich pochodzenie. Tak jakby bycie Żydem było czymś złym. Czymś, co zasieje burze, i przyniesie zło i krzywdę. A przecież minęło tyle lat od czasu zakończenia wojny.

Czytając, wyczułam, że takie rozmowy musiały ich sporo kosztować. Nie jest łatwo otworzyć się i opowiedzieć swoją historię. Wielu z nich ze łzami przedstawiało swoje losy. Krzyki w nocy, brak okazywania uczuć, samotność. Tak wyglądało dzieciństwo dzieci, których rodzice ocaleli z zagłady. Jak sami mówią rodzice byli, ale jakby ich nie było. Ich duch pozostał w obozie.

W książce znalazło się też kilka głosów, które wypierają, to co się stało. Chcą zapomnieć, nie chcą mówić, co przeżyły. Mało tego, nie widzą potrzeby, aby jeździć do obozów koncentracyjnych. Bardzo dobrze, że i takie rozmowy się pojawiły. Pokazuje to całe spektrum tego, co czuje drugie pokolenie Holokaustu.

Warto sięgnąć po Oskarżam Auschwitz, bo ta pozycja pokazuje trochę szersze spojrzenie na zagładę Żydów. Jedyne, do czego mogę się przyczepić to styl prowadzenia rozmów. Niekiedy miałam wrażenie, że autor z wyższością odnosi się do bohaterów reportażu.

Oskarżam Auschwitz, bo tylko tyle mi pozostało...