Oskar i pani Róża recenzja

Książka do której uwielbiam wracać. Opowieść małego chłopca, która mocno chwyta za serce, wywołując niekontrolowane wzruszenie. Nie do wiary, że krótka historia życia dziecka może zmienić nasze myślenie o równe sto osiemdziesiąt stopni. Oskar choruje na nowotwór, przebywa w szpitalu, wie, że niedługo umrze. Dzięki Pani Róży, którą nazywa ciocią zmienia się Jego punkt widzenia, chłopiec zaczyna pisać listy do Pana Boga, rozmawia z Nim. W ciągu tak krótkiego czasu kilkuletni Oskar nabywa mądrość życiową większą, niż posiada nie jeden dorosły. W książce znajduje się wiele cennych i mądrych cytatów, dzięki którym, my czytelnicy możemy się zainspirować do życia. Bo niestety wszyscy żyjemy i zachowujemy się tak, jakbyśmy byli nieśmiertelni, a życie przecież jest tak krótkie, tak nieprzewidywalne, nie trwa wiecznie ....
Polecam każdemu, kto podczas przenoszenia się w świat książki lubi uronić sporą ilość łez.
Oskar uczy nas, że warto się cieszyć każdą chwilą, dostrzegać piękno życia, bo nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie nam skończyć ziemską wędrówkę.
Dzięki tajemniczej Pani Róży Oskar umiera szczęśliwie, czując, że przeżył swoje życie jak należy, że doświadczył wielu przygód.

Osobiście historię Oskara traktuję jak przewodnik po życiu. Uważam, że dziesięcioletni chłopiec chce nam przekazać najważniejsze wartości w życiu, pokazuje nam, że życie jest darem, a tylko ten, kto stoi na krawędzi i może je za chwilę stracić, jest w stanie docenić je w pełni. Książka ta jest wskazówką, ostrzeżeniem, że warto żyć w pełni, chwytać każdy dzień i traktować je jak cytrynkę, wyciskając je jak najmocniej, ponieważ nigdy nie wiemy, co nas czeka, kiedy dokładnie pożegnamy się ze światem, albo kiedy, kogo stracimy. Mimo tego, że wiemy, co czeka Oskara i inne chore dzieci, to książka w pewnych momentach bawi, jest pogodna. Jest ona przepełniona optymizmem i radością z życia. Trudno jest mi określić do kogo jest ona skierowana, dla dzieci, czy dorosłych, ale po dłuższej analizie, stwierdzam, że do wszystkich. Jest ponadczasowa, optymistyczna, ucząca tego, że warto się cieszyć z każdej danej chwili. Bardzo się cieszę, że znajduje się ona w podstawie programowej chociaż jako lektura uzupełniająca. Liczę na to, że wielu nauczycieli polonistów wybiera ją do omawiania, bo mądrość płynąca z tej książki jest o wiele większa, niż wszystkie lektury obowiązkowe razem wzięte.