Oskar i pani Róża recenzja

10- letni Oskar jest chory białaczkę. Lekarze, bez skutku stosują kolejne terapie, nie dające żadnej poprawy. Rodzice- wolą nie zauważać, że ich syn umiera. Tylko Pani Róża – była zapaśniczka, obecnie wolontariuszka opiekująca się chorymi dziećmi i najlepsza przyjaciółka Oskara- ma odwagę sprostać przerażającej prawdzie. Jak to się dzieje, że między tą starszą kobietą, a małym Oskarem zawiązuje się przyjaźń?- trudno powiedzieć. Jest to jednak największa pociecha w życiu obojga. Prowadzą długie rozmowy na temat sensu życia, istnienia Boga, istoty umierania. Pani Róża udziela dziesięciolatkowi cennych rad. Zadziwia go swoją postawą. A on zadziwia nas... Mały, cierpiący chłopiec z jednej strony jest dorosły ponad wiek, z drugiej- bywa zabawnie dziecinny, momentami nawet śmieszny. Autor ukazuje nam świat widziany oczami dziecka, które zbyt szybko dorośleje, które ma tylko dwanaście dni, żeby przeżyć całe swoje życie. Świat- skurczony do oddziału onkologicznego, znajomi zredukowani do lekarzy, pielęgniarek i kilku innych pacjentów. Rodzice tak zajęci rozpaczą - że nie zauważają syna. Koledzy tak samo chorzy, jak on. Czyta się bardzo szybko, z prawdziwym wzruszeniem, przewracając każda stronę. I choć od samego początku wiemy, jak to się skończy, to jednak żal odłożyć w połowie i wrócić do innych zajęć. A gdzieś w środku tli się płomyk nadziei, że może jednak Oskar wyzdrowieje.