Wenecja. Oblicza miasta na wodzie recenzja

“Wenecja. Oblicza miasta na wodzie” autorstwa Beaty i Pawła Pomykalskich to kolejna świetnie wydana pozycja od Bezdroży. Tym razem nie jest to typowy przewodnik, a zbiór opowieści o tym wyjątkowym mieście. Książka ma niespełna trzysta stron i jest wydana na papierze dobrej jakości. Została uzupełniona o klimatyczne zdjęcia. Jak piszą sami autorzy - są one czarno-białe jako przeciwwaga dla krzykliwych i idealnie dopracowanych widokówek z widokami Wenecji.

Z racji tego, że książka nie skupia się głównie na zwykłych przyziemnych kwestiach związanych z podróżowaniem, takich jak to gdzie spać i co zjeść, a bardziej na warstwie historycznej i dziedzictwie kulturowym, dla mnie staje się nie lada gratką. Uwielbiam tego typu wydania, dzięki nim zwiedza się o wiele głębiej. Mam nawet podobnie skonstruowaną książkę o Krakowie - myślałam że znam swoje miasto, a dzięki niej okazało się, że wcale tak nie było i odkryłam wiele jego tajemnic. “Wenecja” od Bezdroży będzie zatem idealna nie tylko dla osób, które nigdy w Wenecji nie były i chcą się czegoś o niej dowiedzieć, ale również dla “starych wyjadaczy”, którzy zęby zjedli na wyjazdach do tego miasta.

Zapytacie co ciekawego można znaleźć w tej książce. Uchylę przed Wami rąbka tajemnicy, ale nie za wiele, gdyż wiadomo, że to co ukryte bardziej kusi. Książka składa się z trzynastu rozdziałów, do których zaliczyłam też wstęp i zakończenie. Każdy z nich z kolei podzielony jest na następne segmenty odpowiadające tematowi przewodniemu rozdziału. I tak Beata i Paweł Pomykalscy snują swoją opowieść o intrygującej Wenecji od jej narodzin po czasy współczesne. A opowieść ta zawiera wiele istotnych aspektów, przez “Władzę”, przez to jak i dlaczego to miasto stało się tak potężne, jaki status miała w nim kobieta, przez sztukę, to jak spędza się w niej karnawał, aż po to jak się tam choruje i umiera.

Bardzo cenię tego typu pozycje. Wydania, które nie skupiają się na pokazaniu nam aktualnych miejsc i przekazaniu praktycznych wskazówek, tylko głęboko zakorzenione w przeszłości pokazują nam ludzi i ich historie takimi jacy byli. Pokazują, też ich podobieństwo do nas, to, że byli prawdziwie z krwi i kości. Oczywiście typowe przewodniki też są ważne i potrzebne, traktowałabym obie formy jako wzajemne uzupełnienie, jeśli komuś zależy na świadomym i głębszym poznaniu Wenecji. Dla mnie rewelacja!