Czekając na kota recenzja

23/10/2022
Czeska autorka, znana u nas dotychczas tylko z powieści kryminalnych, napisała tym razem zbiór opowiadań poświęconych kotom. Przyznaje Klevisová we wstępie, że jest kociarą, ma kilka mruczków w domu, a o swoim stosunku do kotów pisze tak: „Nie czuję potrzeby czucia się potrzebną. Wystarcza mi, że ktoś mnie lubi, bo po prostu zasługuję na jego sympatię. Dokładnie tak wygląda więź z kotem. Opiera się na partnerstwie.” Wyczuwam delikatną polemikę z psiarzami.... Poza tym autorka twierdzi, że bezbłędnie rozpoznaje braci i siostry kociarzy i mówi w imieniu miłośników mruczków: „Jesteśmy szczególnym rodzajem ludzi: tolerancyjni, wrażliwi, empatyczni. Potrafimy dostosowywać reguły do własnych potrzeb i nie przejmujemy się tym, co myślą o nas pozostali.” No cóż, wydaje mi się to deczko przesadzone uogólnienie, bo znam paru kociarzy słabo pasujących do powyższego opisu, ale niech będzie...

A potem mamy same opowiadania, których poziom jest nierówny, niektóre są mocno poruszające, a inne błahe, jakby zdawkowe. W tych opowieściach koty pełnią rolę terapeutów, uzdrawiaczy, ratowników małżeństwa i czego tam jeszcze.

Na przykład jedna z bohaterek, która przeżyła duży kryzys twierdzi, że: „dzięki kotom w końcu zaakceptowała rzeczywistość. Przestała patrzeć wstecz, bać się przyszłości i porównywać nieporównywalne. Zamiast tego delektowała się zwykłym TERAZ. Bose nogi w trawie, płatki kwiatów czereśni w filiżance kawy, gałązki złotokapu tańczące na wietrze, dotyk miękkiego futerka na gołej łydce. Te koty w pewnym sensie ją uratowały.” To piękne zdania, mówiące, że dobrze jest żyć uważnie, być w chwili obecnej, możemy się tego uczyć od kotów, bo są mistrzami w tej sztuce.

Te czworonogi uczą nas także luzu, pisze autorka: „rozplanowywałam kiedyś każdy dzień co do minuty. Oduczył mnie tego dopiero mój kot. (…) Czasami znika w zaroślach po drugiej stronie płotu i przez pół godziny nie daje znaku życia, ale nawet wtedy z oddali pilnuje, czy jego człowiek wciąż tam jest. (…) Przystaję na tę jego grę, ponieważ ją lubię. Ubieram się ciepło (latem biorę zapas wody) i czekam w ogrodzie, aż kot stwierdzi, że czas już wracać do domu. Nigdy nie wiem, kiedy to nastąpi, i właśnie to jest urocze.” No właśnie, dzięki kotom możemy nabrać luzu, tak ważnego w naszych zwariowanych czasach.

Nie jest to żadna wielka literatura, ale, jak już wspomniałem, niektóre opowiadania są poruszające. Nie muszę chyba dodawać, że to lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników kotów.