Opowieść sióstr recenzja

„Opowieść sióstr” to powieść o kobietach, dosadna, budząca bunt, współczucie i wzruszenie. To historia sióstr, których losy wydają się odmienne, ale po wnikliwym przyjrzeniu się wcale nie są tak różne. Obie wyrastały w rodzinie, gdzie silnie zaznaczone zostało miejsce i rola kobiety – dom, opieka nad pozostałymi członkami rodziny, bycie w cieniu mężczyzn. I chociaż obie w głębi serca nie zgadzały się na taką rolę, to przez większość życia tolerowały i znosiły przeznaczone im miejsce w szeregu. Jakże buntowałam się podczas czytania tej powieści! Matka obu sióstr wydała mi się taka niesprawiedliwa, o ojcu nie wspomnę. Pewnie robili to w imię miłości, tradycji i nie wiadomo czego jeszcze, co podszeptywało im, że ich postępowanie jest słuszne. Panowie towarzysze obu pań żyli jak chcieli, jeden od samego początku, drugi najpierw w kłamstwie, aurze wyrzutów sumienia, wreszcie w przyznaniu się do swoich nie win, lecz preferencji. Siostry, mimo że jedna z dzieckiem, druga przez pewien okres w małżeństwie, tak naprawdę cały czas pozostawały same ze sobą. Tak skazane miały oparcie jedynie w sobie i jak to między siostrami bywa, nie zawsze wszystko układa się idealnie, bywają kłótnie, okresy dłuższego lub krótszego milczenia, chwile dobre, chwile złe, ale kiedy trzeba siostry wspierają się i stają murem jedna za drugą. Nie zawsze towarzyszą temu wzniosłe słowa i czyny, czasem wystarczy milczenie, drobne gesty, a na pewno pomoc w trudnej sytuacji. Siostry z powieści Donatelli Di Pietrantoni takie były, ale… Właśnie, jest jedno ale – zabrakło im większego zdecydowania, wydawały mi się zbyt uległe wobec świata (rodziców i swoich mężczyzn chociażby), w pewien sposób naiwne, przez co nie do końca potrafiłam je polubić, a już na pewno szczerze współczuć. Być może miał na to wpływ również styl autorki, który nie do końca przypadł mi do gustu, wydawał mi się trochę toporny. Zabrakło w nim płynności, choć być może to świadomy zabieg, gdyż historia sama w sobie jest dość ciężkawa. Na pewno nie ma tutaj pastelowych kolorów, kwitnących kwiatów, atmosfery słodyczy i szczęśliwości, lecz wokół roztacza się zapach surowych ryb, co ani nie jest piękne, ani pozytywnie nastrajające. „Opowieść sióstr” to historia do przemyśleń, raczej gorzko nastrajająca, gdzieś tam jednak tli się mała iskierka nadziei…