Sąsiednie kolory recenzja

Proza Jakuba Małeckiego, ekonomisty z zawodu, a pisarza z serca i duszy jest fenomenalna! Jego powieści przepełnione są wrażliwością na człowieka, opowiadają o jego słabościach, tęsknotach, marzeniach, o zwyczajnym, niezwyczajnym życiu. Tak jest również w przypadku jego ostatniej książki, “Sąsiednich kolorów”.

Małecki po raz kolejny zabiera nas, czytelników, do Koła, rodzinnej miejscowości, która jest mu szczególnie bliska. Małomiasteczkowy klimat jest wszechobecny w tej powieści, która przypomina mi album ze starymi, rodzinnymi fotografiami, nieco wyblakłymi i pożółkłymi z powodu upływu czasu. Otwieram więc ten album i wchodzę do świata stworzonego przez pisarza, świata pełnego tęsknoty, miłości, pragnień, marzeń. Bohaterowie, zwykli ludzie, tacy, których spotykamy wokół siebie, mają swój mały świat, a w nim swoje tajemnice, radości, smutki, problemy. Czasem się śmieją, częściej smucą, rozmyślają, marzą Przeżywają większe lub mniejsze dramaty, walczą z wewnętrznymi demonami, z samym sobą. Ot, zwyczajne życie, które w pewnym momencie zaczyna ich przerastać…

Jednak w “Sąsiednich kolorach” jest jakaś magia, subtelność, która chwyta za serce, wywołuje emocje. Małecki czaruje słowem, porusza wrażliwością, zachwyca delikatnością. Potrafi wydobyć z historii swych bohaterów - stolarza Krystiana, syna lekarza Mikołaja Steina, Leokadii, wreszcie Diabła to, co kryje w sobie każdy z nas. Przecież każdy z nas ma swoje tajemnice ukryte gdzieś głęboko w zakamarkach duszy, nigdy nikomu niezdradzone.

Piękna to powieść, taka niedzisiejsza, zatrzymana w biegu, delikatna, krucha. I jej nietuzinkowi bohaterowie, spośród których moją uwagę przykuła szalona Leokadia tworząca niezwykłą parę ze znienawidzonym kormoranem, Diabeł, przybysz znikąd i jego pies Bóg oraz nieco zwariowany lekarz, doktor Stein, który jako remedium na wszelkie choroby ciała i duszy aplikuje… taniec.

Na pewno “Sąsiednie kolory” pozostaną ze mną na długo, wywołały przecież tyle emocji, poruszeń, westchnień. Czekam więc na kolejną książkę Jakuba Małeckiego, by się w niej zanurzyć do utraty tchu!