Piękni lśniący ludzie recenzja

"(...) to my, ludzie, nieustannie poszukujemy sensu własnego życia. No wiesz: Dlaczego przyszedłem na świat? Jaki jest cel mojego istnienia? A tak naprawdę nie mamy żadnego celu. Nie urodziłem się z żadnego konkretnego powodu, tak samo jak ty czy tamten student. Nikt nie rodzi się po to, żeby zrealizować określone zadanie. Jeśli sami chcemy odnaleźć w swoim życiu sens, musimy stworzyć go sami. Z robotami jest inaczej - sens ich istnienia jest z góry znany. "
Swoją recenzję rozpoczynam dzisiaj tym pięknym cytatem. Jak bardzo złudny wydaje się być taki punkt widzenia, gdy spojrzymy na dalszy rozwój wydarzeń. Przekonamy się, jak bardzo młody John mylił się, gdy wypowiadał powyższe słowa.
Powieść M. Grothausa " Piękni lśniący ludzie" przedstawia nie tylko japońską kulturę i futurystyczną wizję świata. Na ulicach miasta poruszają się boty, drony, w knajpach obsługują gości roboty.
Dwójka naszych bohaterów, John i Neotnia, odbywają podróż w głąb siebie. Są zagubieni w świecie, w którym trwa cyfrowa zimna wojna pomiędzy supermocarstwami, a tragiczna przeszłość Hiroszimy nie da o sobie zapomnieć. Ich relacja staje się czymś prawdziwym i stałym w tej ponurej rzeczywistości. Dlatego też gdy odkrywa sekret Neotni, jego świat zostaje wywrócony do góry nogami. Trudno mu ocenić, czy to co mówiła i czuła Neotnia było autentyczne, czy jedynie wytworem wgranej w nią warstwy kodu. Nie potrafił pogodzić się z tym, że zakochał się w androidzie potrafiącym się śmiać, płakać, przeżywać zarówno smutne, jak i szczęśliwe chwile.
Były momenty w historii, przy których z moich oczu popłynęły łzy. Autor powoli przeprowadza czytelnika przez kolejne wydarzenia, opisuje je pięknym i melodyjnym językiem. Bardzo wzruszyło mnie spotkanie Neotni i jej twórcy, który w pewnym momencie przestał ją traktować jak projekt. Stała się dla niego wyśnioną córką, którą postanowił chronić przed unicestwieniem. Ten gest, gdy twórca po raz ostatni przed swoją śmiercią dotyka policzka Neotni, jest właśnie pełen miłości, miłości ojca do córki. Ujęła mnie zarówno forma, jak i historia zawarta w powieści. Polecam. #współpracabarterowa