Dom z papieru recenzja

Gdy Bluma Lennon, pochłonięta lekturą wierszy Emily Dickinson, ginie pod kołami samochodu, jej kolega, profesor literatury z Uniwersytetu w Cambridge, dochodzi do wniosku, że książki są niebezpieczne. Intrygująca zapowiedź na skrzydełku okładki, prawda?

Ktoś ginie z książką w dłoni, ktoś inny oszalał i w efekcie buduje dom z książek, a w kimś innym książki zaczynają budzić strach. Pewne rzeczy w nadmiarze zaczynają szkodzić – okazuje się, że książki również. Można przez nie popaść w niebezpieczną obsesję, a jednocześnie wielbić je i kochać.

„Dom z papieru” nie jest łatwą książką. Właściwie zastanawiam się, po co została napisana. Jakie jest jej główne przesłanie? Czy to, że jakakolwiek obsesyjna miłość nie ma szczęśliwego zakończenia? W tym przypadku miłość do książek. Wniosek: każda obsesja w końcu doprowadzi nas do samotności i szaleństwa.

Mnóstwo w „Domu z papieru” książek, są też biblioteki. Ładna i uporządkowana, gdzie książki przed kurzem chronią szyby. To biblioteka Agustina Delgado. Jest też biblioteka Brauera – ciekawsza, przechodząca niezwykłe ewolucje, by skończyć jako materiał budowlany, książkowe cegły. Naprawdę powieści, zbiory wiersz, monografie, rozprawy filozoficzne i inne mogą służyć jako materiał budowlany? Czemu nie? Są nieregularne jak kamienie. A w rzeczywistości bardziej regularne niż kamienie. Prawie jak cegły. Proszę się nie martwić. To proste. Jest to jednak budulec niedoskonały, bo związawszy książki cementem, nie możemy ich już czytać. A jeśli tego zapragniemy, musimy zburzyć nasz dom.

„Dom z papieru” ma dedykację: Pamięci wielkiego Josepha. Przeczytałam dwie powieści Conrada. Były dla mnie zbyt trudne. Być może dlatego książka Carlosa Marii Domíngueza nie do końca jest dla mnie łatwa w odbiorze. Ma kilka zaskakujących i ciekawych momentów, ale jako całość nie porywa przy pierwszym czytaniu. Wspomniana intrygująca zapowiedź na skrzydełku okładki naprawdę zachęca do przeczytania. Przewracając ostatnią stronę, poczułam jednak spory niedosyt. Czegoś mi w w tej książce zabrakło. A może zwyczajnie do niej jeszcze nie dojrzałam?