Olvido znaczy zapomnienie recenzja

Historia rozpoczyna się pod koniec XX wieku, w Hiszpanii, gdzie żyje i pracuje doktor filologii Blanca Perea. Ta dobiegająca pięćdziesiątki kobieta, jest żoną Alberta i matką dwóch dorosłych synów, którzy wyfrunęli już z gniazda. Kiedy okazuje się, że mąż porzuca Blancę dla młodszej kochanki, z którą w dodatku spodziewa się dziecka, doktor Perea chwyta nadarzającą się okazję, przyjmuje propozycję grantu i wyjeżdża do dalekiej Kalifornii, aby na tamtejszym, niewielkim Uniwersytecie zająć się porządkowaniem archiwum zmarłego przed trzydziestoma laty hiszpańskiego profesora Andrésa Fontany.
Początkowa odosobniona, żmudna i monotonna praca, stopniowo zaczyna nabierać innego wymiaru. Perea odkrywa pewną misję, której profesor Fontana podjął się pod koniec swego życia, a której niestety w skutek tragicznego wypadku nie zdołał ukończyć. Strona po stronie, razem z Blancą odkrywamy historię Andrésa oraz ludzi, którzy zajmowali ważne miejsce w jego życiu.
Co takiego odkryje nasza bohaterka? Na ile ważne okażą się pozostawione w spuściźnie profesora informacje i wskazówki? I co wspólnego ma z tym wszystkim Amerykanin Daniel Carter?

„Olvido znaczy zapomnienie” to jedna z tych książek, które ciężko jest opisać na tyle zachęcająco żeby skłonić kogoś do sięgnięcia po nią, nie zdradzając przy okazji zbyt wielu szczegółów, które będą miały znaczący wpływ na rozwój wydarzeń. Mogę jedynie powiedzieć, że od pierwszych stron María Dueñas absolutnie wciągnęła mnie w wir przedstawionej historii. Opisane na kartach tej powieści wydarzenia i postacie od początku do końca były dla mnie bardzo prawdziwe, autentyczne i nie wyczułam w nich ani odrobiny sztuczności czy fałszu.
Jest to opowieść o miłości i przyjaźni, zdradzie, cierpieniu i wybaczaniu, samotności i odnajdywaniu na nowo sensu życia, a także radości, którą możemy czerpać z drobnych spraw dnia codziennego.

"(...) w skrócie, dziękuję życiu za wszystko, co pomaga nam na co dzień być szczęśliwymi. Za oczy, bo dzięki nim możemy patrzeć na gwiazdy, za abecadło, bo z niego możemy układać piękne słowa, za stopy pozwalające nam zwiedzać miasta i biegać po kałużach, i za wszystkie te drobne rzeczy, którymi nie wszyscy mogą się cieszyć, a my, dopóki je mamy, powinniśmy podziękować za nie życiu." (cytat z książki)