Ogród świateł recenzja

To już moje drugie spotkanie z twórczością Anny Klejzerowicz. Po raz pierwszy miało to miejsce przy „Królowej śniegu”. I bardzo dobrze wybrałam, a nie od środka czy od tyłu serii jak to mam w zwyczaju, gdyż czytelnik sięgając po „Ogród świateł” zaspojleruje sobie „Królową”. Pozycje nie łączą się ze sobą jeśli chodzi o tematykę, jedynie o wyimaginowane miasteczko i głównych bohaterów, a są nimi: Felicja Stefańska, dziennikarka i rzecznik prasowy Gminy Kryszewo, Radna Kryszewa Greta i policjant „Ryba”.

Historia zaczyna się dosyć dramatycznie w sąsiednim miasteczku dochodzi do drastycznego odkrycia – na całej pięcioosobowej rodzinie zostaje popełnione morderstwo. Prawdopodobnie żonę i dzieci zabiła „głowa rodziny”, następnie on sam popełnił samobójstwo.

W rozwikłanie tej sprawy oprócz policji angażuje się gdańska prasa oraz nasza Pani Rzecznik – Felicja. Bardzo szybko czytelnik dowiaduje się, że podobna sprawa już miała miejsce na terenie gminy około trzydzieści lat wstecz. Jednak nikt nie chce o tym mówić. Każdy zasłania się amnezją, również Radna Greta. Prawdopodobnie była w to zaangażowana mafia. Historia nabiera rumieńców, gdy gdański kolega po fachu naszej Felicji zostaje zastraszony a jej samochód zdemolowany. Przekaz jest jasny – nie interesujcie się sprawą. Znając dziennikarkę, która jest niezależna, uparta i zdeterminowana do odkrycia prawdy, nie daje za wygraną i dalej drąży temat a co za tym idzie usiłuje również wpłynąć na Gretę aby ta powiedziała nieco więcej o wydarzeniu z przed lat. I gdy już ma dojść do zwierzeń Radna zostaje postrzelona…

Zarówno w tej jak i poprzedniej części autorka wprowadziła baśniowy wątek. W pełni byłam w stanie go zaakceptować przy „Królowej śniegu” jednak w tej części jakoś mi się nie pokrywa z całością. W bieżącą fabułę umiejętnie wpleciona retrospekcja. Treść powieści dobrze przemyślana przez co czytelnik nie jest w stanie przewidzieć zakończenia historii. Książka absolutnie nie należy do nużących, jednak nie możemy liczyć na wysoki wzrost adrenaliny. To kryminał raczej z tych „łagodnych” ale rzetelnie dopracowanych. Nie ma w nim czasu na ziewnięcia oznaczające nudę. Niemniej jednak tak samo jak w poprzedniej części brakło mi samego kryminału w kryminale przez co czuję pewien niedosyt po odłożeniu lektury. Swoim podsumowaniem absolutnie nie zamierzam zniechęcać przyszłych czytelników bo pomimo pewnych niedociągnięć jest to pozycja przy której miło spędziłam czas.