Idziemy po skarb recenzja

Przed lekturą „Idziemy po skarb”, a jednocześnie po przeczytaniu innej książki z tego samego cyklu - „Ach, jak cudowna jest Panama”, brakowało mi wiedzy o autorze, więc zgłębiłam kilka notek biograficznych pana posługującego się pseudonimem Janosch. Okazało się, że jest on bardzo interesującą postacią, o czym niestety nie znalazłam żadnej wzmianki na okładce jego wznowionych książek. Ten wszechstronny twórca, zarówno pisarz, jak i rysownik, urodził się jako Horst Eckert w Zabrzu w 1931 roku, gdzie się wychował, a także podejmował pierwszych prac. Po II wojnie światowej osiadł w Niemczech, a na starość na Teneryfie. W między czasie deklarował swoje przywiązanie do Polski i całkowicie ślązacką tożsamość, bo zaowocowało otrzymaniem przez niego propozycji otrzymania mieszkania na Śląsku, ale finalnie się na nie zdecydował. Tajemniczy pseudonim Janosch, o niemieckiej pisowni, w gruncie rzeczy jest całkowicie polski, gdyż w pierwotnej pisowni był to o prostu polski Janusz.

Książeczka „Idziemy po skarb” to opowieść wspólnym przedsięwzięciu dwóch wiernych przyjaciół- Misia i Tygryska. Przyjaźń tych niezwykłych bohaterów jest prawdziwa, na dobre i na złe, w niedoli i w dostatku. W ich przygodach podoba mi się oddanie i determinacja tych niepozornych postaci. Nie są oni wybitnie utalentowani w żadnej dziedzinie, ale ich zaangażowanie w podejmowane działania zasługuje na pełen podziw. Gdy decydują się odnaleźć skarb, który ma pomóc im w spełnieniu najskrytszych marzeń, zdaje się, że nic nie stanie im na przeszkodzie. W drugiej części książki pojawiają się motywy bliskie raczej dorosłym, niż dzieciom, co czyni tę książkę znakomitą, lekką, wielopokoleniową lekturą.

Zaczytując się ksiązeczką „Idziemy po skarb” przyjemność sprawiało mi nie tylko zgłębianie jej zwięzłej treści, ale i możliwość przyglądania się urozmaiconym ilustracjom Janoscha. Każdy z rysunków jest niezwykle barwny, większość przedstawia głównych bohaterów w różnych sytuacjach. Uśmiech na mojej twarzy wzbudza szczególnie postać Misia, gdyż nie przypomina on ani słynnego Kubusia, ani żadnego innego misia lub niedźwiedzia z literatury dziecięcej.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu nakanapie.pl