Śniadanie mistrzów recenzja

Ta książka jest najbardziej odjechana ze wszystkich rzeczy Vonneguta, które dotychczas przeczytałem. Myślałem sobie, że po niej nic już nie napisał, ale nie, popełnił jeszcze parę książek.

Fabułę tworzą równolegle opisane historie Kilgore Trouta – pisarza science fiction znanego z innych książek Vonneguta i Dwayne Hoovera – bogacza z Midland City. Ci dwaj starzy, niezbyt normalni, biali Amerykanie wędrują po swojej ojczyźnie i powoli zbliżają się do siebie; ich spotkanie na końcu książki jest dosyć burzliwe.

Książka nie mogła się obyć bez stałego tematu Vonneguta: zjadliwej krytyka Ameryki i ogólniej, naszej ludzkiej cywilizacji. Może właśnie ta krytyka jest najlepsza w książce, mamy tu parę zdań w niepowtarzalnym vonnegutowskim stylu: „System amerykański polegał na tym, że każdy zagarniał, ile się da, i trzymał. Niektórzy Amerykanie mieli dryg do zagarniania i trzymania i ci byli fantastycznie bogaci. Inni mieli guzik z pętelką.” Albo to: „Znaczna część rozmów w tym kraju składała się ze zdań zapożyczonych z programów telewizyjnych, obecnych i dawnych.”

Im bardziej zagłębiałem się w tę historię, tym bardziej wydawała mi się szalona, nienormalna, odjechana tak jak jej bohaterowie. Czasami myślałem, że to książka dla kosmity, który wie niewiele o Ziemi i trzeba mu wszystko tłumaczyć kawa na ławę. Mamy tu na przykład takie zdania: „Jabłko było pospolitym owocem i wyglądało tak:” i tu następuje rysunek jabłka. W końcowych rozdziałach sam autor staje się jednym z bohaterów powieści, takim demiurgiem kreującym wszystkie postacie. Książka staje się wtedy coraz bardziej schizofreniczna, miałem wrażenie czytania bajań chorego psychicznie człowieka; było to dosyć trudne.

Skrzy się książka pomysłami, prawie na każdej stronie do Kilgore Trouta przychodzi pomysł nowego opowiadania sf, a i sam autor jedzie ostro: „Tę książkę pisze maszyna z mięsa współpracując z maszyną zrobioną z metalu i plastyku.” Ciekawym coby Vonnegut wymyślił w obecnych czasach królowania smartfonów i internetu, pewnie, że komórki i sieć mają świadomość i rządzą światem, a ludzie są tylko automatami do ich obsługiwania; gdy się patrzę na bliźnich w przestrzeni publicznej, widzę, że ta idea wcale taka głupia nie jest...

Zacząłem słuchać audiobooka w bardzo dobrej interpretacji Jacka Draguna, ale z powodu licznych rysunków w tekście, wykonanych przez samego Vonneguta, które pełnią dosyć ważną rolę, przerzuciłem się dosyć szybko na ebooka.

W sumie bardzo dziwna powieść, mam wrażenie, że Vonnegut w niej odleciał.