Chwile, które nigdy się nie wydarzą recenzja

Pamiętacie jak po przeczytaniu książki „Wszystko czego nie zrobiliśmy razem” autorstwa Klaudii Muniak wspomniałam, że wolę by pozostała przy thrillerach, bo w jej książce ciągnie naleciałościami kryminalnymi ? Dodatkowo główna bohaterka wykazywała się silnym brakiem stabilności psychicznej przez co ciężko czytało się pierwszą część. No to uwaga...

„Chwile, które nigdy się nie wydarzą” w pełni udowodniły mi, że Klaudia Muniak ma szansę zabłysnąć jako autorka powieści obyczajowych. Właściwie już to zrobiła ! Serio !

Idąc tropem słownika języka polskiego PWN pracoholizm to uzależnienie od pracy polegające na poświęcaniu jej nadmiernie dużo czasu kosztem wypoczynku, życia osobistego itp. Czy jednak dotyczy to Anity ? Kobieta spełnia się zawodowo jako biotechnolog. Lata ciężkiej pracy sprawiły, że szczyci się ona świetną opinią w świecie nauki, ale zupełnie nie układa się w jej życiu prywatnym do czasu aż na jej drodze staje Róża – bohaterka pierwszej części cyklu. Kobiety zaprzyjaźniły się ze sobą, a do Anity zaczyna docierać, że nie jest szczęśliwa. Jej szczęście ograniczają także niepozorne przesyłki, które od dawna otrzymuje, a których nie otwiera. Jak ograniczenie pracy, odnowienie dawnych kontaktów i relacja z przystojnym sąsiadem wpłynie na jej życie? A może koncert Eda Sheerana wywróci jej życie do góry nogami ? Czy kobiecie uda się uciec od przeszłości ? A może przeszłość to pierwszy krok do tego by znów zacząć żyć ? W końcu od nienawiści do miłości tylko jeden krok...

„Chwile, które nigdy się nie wydarzą” to emocjonalna i pełna wewnętrznych rozterek historia pokazująca, że czasem to przed czym uciekamy to właśnie to czego potrzebujemy od życia. To też historia o wybaczeniu i walce z własnymi demonami, która pokazuje jaką drogę musi pokonać człowiek by zmierzyć się z traumami, które go dotykają. Być może nie polubiłam Róży, ale Anita z pewnością stała się moją ulubiona bohaterką cyklu londyńskiego. Jeśli o mnie chodzi to w pełni oczekuję następnych książek Klaudii Muniak, której wybitnie dobrze poszła próba sił w nowym gatunku.