Wiedźmin. Tom I recenzja

Cykl komiksów Wiedźmin – składający się z trzech tomów, zatytułowanych Droga bez powrotu, Zdrada i Geralt – to wyjątkowy projekt, który przenosi wiedźmiński świat Andrzeja Sapkowskiego do formy wizualnej, będąc swoistym uzupełnieniem dla fanów literackiego pierwowzoru. Adaptacja Sapkowskiego do świata komiksu wywołała mieszane reakcje wśród fanów, począwszy od entuzjazmu po krytykę, co wskazuje na odważny i nieoczywisty kierunek, w którym postanowili podążyć twórcy – scenarzysta Maciej Parowski i ilustrator Bogusław Polch.
W pierwszym tomie, czyli w Drodze bez powrotu, znajdziemy opowieść o rodzicach Geralta, stanowiącą prequel do całej sagi i odpowiedź na pytanie o jego pochodzenie. To dość nietypowa historia dla wiernych fanów, bo choć ściśle związana z genezą bohatera, sama w sobie odbiega od standardowych opowiadań o wiedźminie. Tom drugi, Zdrada, eksploruje momenty pełne dylematów moralnych, których nie brakuje w procesie transformacji Geralta w wiedźmina – jest to więc opowieść o cenie, jaką musi zapłacić za swoją rolę. W trzecim tomie, zatytułowanym Geralt, docieramy do bardziej znanej historii o wiedźminie, gdzie przedstawiony jest on w pełni swoich umiejętności, mądrości, ale i melancholii. Ta część, oparta na pierwszym opowiadaniu o Geralcie, jest zwartą, mocno osadzoną w wierzeniach słowiańskich historią, która przyciąga klimatem i sprawia, że seria nabiera szczególnej spójności.
Jednym z kluczowych elementów cyklu jest kreska Bogusława Polcha, która, mimo że dla współczesnego odbiorcy może wydawać się archaiczna, oddaje ducha lat 90-tych i nadaje komiksowi wyrazisty, surowy styl. Rysunki Polcha – szczególnie przedstawienia potworów i fantastycznych stworzeń – świetnie oddają klimat słowiańskich wierzeń, które stanowią nieodłączny element świata wiedźmińskiego. Kreatury takie jak strzygi czy bazyliszki wydają się żywe, przerażające i niemal namacalne, przez co doskonale wpisują się w wizję groźnego i mrocznego świata Sapkowskiego. Sam Geralt, przedstawiony z charakterystycznymi ostrymi rysami i wyrazistą mimiką, może wywoływać mieszane uczucia, gdyż jego portret jest daleki od współczesnych, bardziej realistycznych interpretacji postaci. Styl graficzny bardziej pasuje do fantastycznych elementów niż do ludzkich bohaterów, co jednak tylko podkreśla odmienność i wyjątkowość samego Geralta jako istoty zawieszonej między światami.
Warstwa fabularna komiksu jest uproszczona w stosunku do literackiego oryginału, co może nie przypaść do gustu fanom prozy Sapkowskiego, którzy przyzwyczajeni są do bogatego języka i rozbudowanych dialogów. Komiks stara się jednak uzupełniać opowiadania Sapkowskiego dodatkowymi wątkami, co sprawia, że dla wielu może być ciekawym rozszerzeniem kanonicznej historii. Mimo pewnych ograniczeń formy komiksowej, opowieści są skonstruowane zwięźle, a ich przesłanie pozostaje czytelne, co czyni je dostępnymi zarówno dla nowych odbiorców, jak i dla tych, którzy już doskonale znają literackie opowiadania.
Całość komiksowej serii jest więc świadectwem czasów, w których powstała – próby przeniesienia ikonicznej postaci do medium, które mogło dotrzeć do szerszej grupy odbiorców i tym samym pomóc w rozwoju fenomenu wiedźmina. To, że wiedźmin pojawił się w formie komiksowej jeszcze przed adaptacjami filmowymi czy grami komputerowymi, świadczy o wielkiej sile wyobraźni, jaką Sapkowski zaszczepił w swojej twórczości. Komiks ten może być odbierany jako swoiste uzupełnienie literatury, pozwalające zobaczyć wizualną interpretację postaci i świata, który stał się fenomenem popkultury.