Asymetria recenzja

Książka składa się z trzech części:

Cześć 1. 
Całkiem sprytnie napisane, acz błahe, niewiele znaczące, a czasami wręcz głupkowate love story, gdzie główną osią jest pytanie: czy warto kochać faceta, który jest jednak stary i za chwilę może umrzeć? No, ale jest moim idolem, ma dużo kasy, co tu robić? Hmmm.... 

Część 2. 
Bohaterem jest Amar Jaafari, Amerykanin pochodzenia arabskiego. Narracja z trzeciej osoby zmienia się tutaj na pierwszą, a więc to sam Amar opowiada nam swoją historię. Coś tam o terrorystach, coś tam o lotniskach, jakieś przesłuchanie... Ale wszystko to zostało napisane źle. O ile w pierwszej części autorka wykazała się lekkim piórem, tutaj przybrało na wadze i za specjalnie się w tej roli nie sprawdziło. 

Część 3. 
To fikcyjny wywiad, o którym powiem tylko tyle, że lepiej go sobie podarować. 

Podsumowując, w Asymetrii mamy trzy dosłownie asymetryczne historie, które jednak łączą się pod wspólnym szyldem „nothing special”. Niemniej według New York Timesa jest to jedna z dziesięciu najlepszych powieści 2018. Jak już się zapewne domyślacie, nie zgadzam się z tym wyrokiem. Ani to świetna książka, ani powieść tak naprawdę, tylko zbiór trzech opowiadań. Racja, Asymetria to debiut, w związku z czym można spojrzeć na nią z lekkim przymrużeniem oka, bo napisać dobry debiut wcale nie jest łatwo, aczkolwiek to nie upoważnia do rozdawania niezasłużonych och-achów. W przypadku Asymetrii właśnie z czymś takim mamy do czynienia i nie powinien dziwić fakt, że wokół książki urosły pytania o wiarygodność najbardziej opiniotwórczych mediów na świecie.