Słodycz zapomnienia recenzja

Powieść ta robi wrażenie piorunujące. Po ostatniej kropce zostaje się bez słowa, w nostalgicznej zadumie i tak trochę z niedowierzaniem, że ludzkie losy mogą być aż tak poplątane przez historię i decyzje, które w danym momencie trzeba podjąć. Książka przedstawia losy rodziny, w której kobiety, mocno doświadczone przez los, w różny sposób radzą sobie z własnymi zranieniami. Najstarsza Mamie Rose swą starość spędza w domu opieki. Hope- jedna z ważniejszych osób w powieści. Poturbowana przez życie, próbuje utrzymać się na powierzchni, prowadząc rodzinną cukiernię „Gwiazda Północna”. W przebłysku świadomości Mamie przekazuje swojej wnuczce listę osób, które chciałby odszukać zanim jej czas dobiegnie końca. Ta przedziwna i zaskakująca prośba wiąże się z wyjazdem do Paryża. Różne znaki wskazują jednak na to, że rodzinna historia okaże się całkowicie zaskakująca i zweryfikuje dotychczasowe przekonanie o pochodzeniu i drzewie genealogicznym bliskich Rose. Hope, mimo wielu problemów, postanawia wyruszyć do Paryża. Tam, odnajduje brata swojej babci- Alaina, który mimo sędziwego wieku, odkrywa jeszcze parę zatajonych kart z życia Rose. Bohaterka- zanurzona w wirze historii i przytłoczona nadmiarem nowych informacji o życiu swej babci, poznaje dzieje wielkiej, ponadczasowej miłości. Uświadamia sobie, że uczucie między dwojgiem ludzi może być silniejsze niż okrucieństwo wojny, wszechobecny strach, paraliżujące poczucie winy i zatruwające codzienne życie wyrzuty sumienia. Hope niemal namacalnie doświadcza, trwogi młodej kobiety, która w najczarniejszych czasach wojny musiała tak wiele poświęcić, by uratować równie dużo. Podróż trzydziestolatki wiedzie nie tylko ku przeszłości. Hope, poznając dzieje życia swoich bliskich, rozwija świadomość o własnym życiu. Staje się bardziej wyczulona na siebie. Zaczyna definiować swoje potrzeby i nazywać emocje. Autorka w mistrzowski sposób prowadzi czytelnika między teraźniejszością a przeszłością. Retrospekcja podkreśla nie tylko tragizm przedstawianej historii, ale również zwiększa jego autentyczność, jednocześnie nakładając na nią pewien paraboliczny charakter. To powieść, która w odważny sposób łączy sprzeczności, ukazując jednocześnie, że uniwersalne prawdy moralne istnieją niezależnie od wyznania, wieku, koloru skóry, czy pochodzenia. Książka porywająca, wywołująca wielkie emocje i bardzo dobrze napisana.