Ciekawe czasy recenzja

“Obyś żył w ciekawych czasach” to znane chińskie przekleństwo, którego sens możemy chyba odczuć teraz mocniej niż kiedykolwiek. Siedzę sobie zatem w domu, w trakcie szalejącej na zewnątrz kolejnej już fali pandemii, i czytam tę książkę o problemach społecznych, smutnych ludziach i ich płytkich relacjach, która to w ogóle do mnie nie trafia, myśląc, że może jestem na ten tekst po prostu za stara. Mam wprawdzie niewiele ponad 10 lat więcej niż Ava, główna bohaterka, ale ciężko mi się z nią w jakikolwiek sposób utożsamić. Podczas lektury czułam się jak starsza pani, która zupełnie nie rozumie współczesnej młodzieży i świata, który różni się od tego, jaki pamięta z własnej młodości.

“Najlepsza love story naszych czasów! Kameralna, czule ironiczna i bardzo zmysłowa.” - głosi okładkowy opis. Spanie z kimś tylko dlatego, że ma pieniądze i może zaoferować wygodne życie, zdradzanie tej osoby podczas jej nieobecności, potem życie w trójkącie...cóż, może jestem starej daty, ale jednak mam zupełnie inne wyobrażenie “love story”; ironii i zmysłowości zresztą też.

Lubię nieidealnych bohaterów, posiadających swoje wady ale Ava to postać totalnie antypatyczna - z jednej strony mająca sporo kompleksów, z drugiej dość wysokie mniemanie o sobie; sama nie wie czego chce, czy to od związku czy to od życia (choć to akurat można zrozumieć, w końcu jest bardzo młoda), nie przeszkadza jej bycie utrzymanką, ale jest dość ostra w ocenie innych ludzi. Jej pretensjonalne wypowiedzi były dla mnie mocno irytujące.

Najciekawsze dla mnie okazały się fragmenty dotyczące jej pracy jako nauczycielki w Hongkongu i zawiłości języka angielskiego, choć tak naprawdę były tu raczej zapychaczem.

Plus za fajną, przyciągającą wzrok okładkę i naprawdę dobry marketing - dzięki nim sięgnęłam po tę pozycję. Dla mnie okazała się rozczarowaniem, ale myślę, że może też się podobać.

Może tej książki po prostu nie zrozumiałam, może ta płytkość i miałkość były zabiegiem celowym, metaforą czasów? Jeśli przypadła Wam do gustu Sally Rooney, możecie spróbować z panią Dolan. Mi jakoś nie po drodze z młodymi irlandzkimi pisarkami.