Kobiety Wycherly’ego recenzja

Powoli zaliczam wszystkie książki mojego ulubionego autora czarnych kryminałów w serii z prywatnym detektywem Lwem Archerem wydane w naszym kraju.Ta książka jest dziewiątą w serii; przeczytałem ją 'uszami' w dobrym wykonaniu Tomasza Ignaczaka.

Intryga zaczyna się tak, że Archer zostaje zatrudniony przez bogatego biznesmena, Homera Wycherly, któremu dwa miesiące wcześniej zaginęła córka, nasz detektyw ma ją odnaleźć. Bardzo szybko śledztwo w sprawie córki przenosi się na jej matkę, świeżo po rozwodzie z ojcem dziewczyny. Matka ma dużo pieniędzy, ale się tuła po podłych hotelach i pije na potęgę, wygląda na to, że jest w depresji, a Archer podąża jej śladem i powoli dokopuje się do prawdy, wyciągając na światło dzienne rodzinne sekrety: „Poczułem się jak archeolog odkopujący ruiny niedawnej przeszłości.”

Mamy w książce ponure tajemnice rodzinne, nędznych szantażystów, wiecznie pijane kobiety i inne nieciekawe typy a sam Archer jak zwykle jest jedynym sprawiedliwym w tym bagnie. Jego metodą pracy jest rozmowa, rozmawia Archer ze wszystkimi, od członków śmietanki towarzyskiej do prostych boyów hotelowych.

Prawie wszyscy jego rozmówcy mają obsesję na punkcie forsy, chcą zdobyć duże pieniądze lub bardzo obawiają się ich utraty, ta obsesja często wygrywa z moralnością. Ale nie u Archera, który wydaje prawie całe honorarium od Wycherly'ego na napiwki i opłaty za informację. A wiedzę ma taką, że gdyby był choć trochę nieuczciwy, zgarnąłby grube tysiące. Ale tak nie może się zdarzyć w klasycznym czarnym kryminale: tu prywatny detektyw jest jedynym czystym w brudnym otoczeniu.

To dosyć gorzki kryminał, mało w nim typowych dla MacDonalda barokowych porównań, więcej smutnych refleksji. I tak jego pracodawca, Wycherly: „Ma w głowie pieniądze zamiast mózgu i jest przebiegły jak rozpieszczone dziecko.” Spotykając kobietę po trzydziestce Archer konstatuje: „Należała do tych blondynek, które zakwitają wcześnie jak kalifornijskie owoce, przeżywają kilka miesięcy lub rok słodkiej dojrzałości, a potem wpadają w ręce każdego, kto po nie sięgnie.”

To typowa powieść MacDonalda, może nie tak dobra jak inne, bo tło obyczajowe jest dosyć powierzchowne, ale nawet słabsza książka tego autora jest wciąż bardzo dobrym kryminałem.