Chiny recenzja

Najbardziej lubię książki Edwarda Rutherfurda, które sięgają prawdziwych początków wielkich miast, stolic, potężnych krajów. "Chiny" do nich nie należą. Jednak dzięki bohaterom takich jak Jiang, autor sięga do początków, nakreślając historię wcześniejszą.

Jest wiek XIX, rok 1838. Autor ciekawie opisuje kulturę chińską, która jest tak odmienna od europejskiej. Podkreślił wszechwładzę, autorytaryzm jednostki, a na chińskiej wsi, taka ciekawostka, wyjątkową władzę teściowej nad synowymi. Oczywiście Wielkie Chiny nie są wolne od wszechobecnej korupcji, zależności w urzędach, donosicielstwa w miejscach pracy.

Rutherfurd przedstawia życie codzienne w różnych społecznościach Chin i poza nimi np. opisuje brytyjskich i amerykańskich handlarzy opium. Pojawiają się : Chiny biedne, wiejskie, rzemieślnicy, urzędnicy, obywatele bliżsi cesarskiemu dworowi. Przy tych ostatnich autor podkreślił znaczenie kastrowania mężczyzn służących w Pałacu Cesarskim.

Trochę brakowało mi sięgnięcia do początków olbrzymiego państwa chińskiego, które wyłania się z leśnych ostępów czy bagien, jak było to w przypadku Nowego Jorku, Rosji czy Irlandii.

Nieco męczące były opisy negocjacji i bitew podczas wojen opiumowych, ale dobrze się czyta, bo autor zachowuje równowagę między opisami a wartką akcją. Przy okazji opisywania wojen opiumowych poznajemy wygląd chińskich domów, stosunki między domownikami, dumnych ze swego pochodzenia Mandżurów. Zaczynamy rozumieć wrogość, jaką chińskie społeczeństwo czuje do Europejczyków, a ściśle rzecz biorąc , do chrześcijan. Pojawienie się Tajpingów czy niszczenie i splądrowanie w barbarzyński sposób cesarskiego pałacu, nie przysporzyło sympatii wojskom brytyjskim, a w konsekwencji wznieciło walkę z wyznawcami religii chrześcijańskiej, której przedstawiciele pojawiali się z misją nauczania.

Intrygująca akcja nie pozwala oderwać się od książki. W każdym razie nie przeraziła ani nie odstraszyła mnie jej monumentalność.
Edward Rutherfurd jak zwykle ciekawie przedstawił historię kolejnego państwa.