Oblicza kapitału społecznego uniwersytetu recenzja

Tom jest kolejną prezentacją wyników longitudinalnych badań nad stanem i kontekstami kształtowania i rozwoju kapitału społecznego w instytucjach edukacyjnych. Tym razem przedmiotem analiz i interpretacji są wyniki drugiego pomiaru w trzyetapowych badaniach doświadczeń studentów III roku studiów na 12 Wydziałach UAM. Badania te cechują: po pierwsze, jednoznacznie sformułowana problematyka i metodologia, po wtóre, konsekwencja w realizacji założeń koncepcyjnych oraz zachowanie dyscypliny ontologicznej i epistemologicznej, po trzecie, kultura narracyjna wyrażająca się w precyzyjnym prezentowaniu i interpretowaniu danych empirycznych oraz krytycznym odsłanianiu nowych kontekstów badań nad kapitałotwórczym potencjałem uniwersytetu. [...] W eseju stanowiącym drugą część książki Maria Dudzikowa wykorzystuje potencjał tkwiący w interdyscyplinarnym oglądzie rzeczywistości oraz w metaforze jako narzędziu myślenia, odsłania bariery zachowania godności uniwersytetu w świecie zorientowanym na wydajność ekonomiczną, w którym upowszechniają się mowa nienawiści i pozorowanie działań. Czytanie rzeczywistości akademickiej przez pryzmat tego eseju, jego treść i formę prowadzonych w nim analiz krytycznych oraz przytaczanych egzemplifikacji w połączeniu z „twardymi” danymi z pierwszej części książki otwiera nowe pola refleksji nad współczesnym uniwersytetem.

Z recenzji prof. zw. dr hab. Marii Czerepaniak-Walczak




Kolejny tom serii naukowej potwierdza najwyższy poziom badań w naukach społecznych, przewyższając swoją jakością wiele fragmentarycznych i jedynie doraźnych temporalnie diagnoz socjologicznych czy psychologicznych. Cały zespół naukowców z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu, którym kieruje prof. dr hab. Maria Dudzikowa, powinien więc mieć zasłużoną satysfakcję, przetarł bowiem drogę do postrzegania nauk pedagogicznych nie tylko jako równoważnych, ale także często realizujących projekty badawcze na wyższym poziomie niż nauki z nimi współdziałające. Na tym przykładzie widać nie tylko interdyscyplinarność, ale także transdyscyplinarność podejścia badawczego pedagogów. Ostatnią część studium dociekającego prawdy o polskiej rzeczywistości edukacyjnej, poprzez żmudne analizy wyników pasjonujących i rzetelnych badań empirycznych, stanowi jej odsłona hermeneutyczna w eseju Marii Dudzikowej. Jest to wyjątkowa, a w przypadku Autorki nie pierwsza przecież – próba „eseistycznego demontażu złudzeń”. [...] Maria Dudzikowa znakomicie rekonstruuje wojnę nie tylko metafor – w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: uniwersytet jako... co? Pokazuje kontekst kulturowy życia młodego pokolenia i świata nauki, ale i jako pedagog słusznie upomina się o to, by nie poprzestawać na wnioskach z diagnoz empirycznych, tylko by poszukiwać także odpowiedzi na pytania prognostyczne: co dalej?

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego