Szturm i Grom recenzja

Alina Starkov z Żołnierki stała się Przywoływaczką Słońca, a następnie Świętą. Moc griszy nieubłaganie wzrasta, a lista jej wrogów, jak i zwolenników z prędkością rośnie. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że nigdy nie ucieknie przed Zmroczem, który pragnie posiąść jej moc. Zmuszona wówczas jest stanąć przeciwko niemu i zawalczyć o lepszą, wolną Ravkę.

Nareszcie udało mi się skończyć ponownie drugi tom. Szczerze, jakoś nigdy nie był on moim ulubionym (może to dlatego, że mało w nim Darklinga), ale jest on ważnym, spójnym elementem dla reszty historii. Ogromnym plusem tej części jest boski, niezastąpiony Nikolai! Żałuję, że pojawił się on dopiero teraz, ale warto było na niego czekać. Jego postać jest naprawdę interesującą i aż z chęcią czyta się fragmenty z jego udziałem. Niesamowite jest to, że nie raz parsknęłam śmiechem przy jego wypowiedziach. Nikolai jest promyczkiem słońca, który wkrada się w części tej historii i odwraca naszą uwagę od rozpadającej się Ravki.

Niestety przyszedł też czas na wiecznie marudnego, kapryśnego i zazdrosnego Mala. Nie lubię tej postaci i nigdy jej nie polubię. Przeszkadza mi to, że Mal jest wiecznym zazdrośnikiem i chłopakiem, który nie umie usiedzieć w jednym miejscu. Denerwuje mnie to, że nie potrafi zrozumieć Aliny, która już nie jest taka sama, jak była wcześniej i nigdy już nie będzie. Jak dla mnie Alina mogła go zostawić i nawet do niego nie wracać. Jeszcze to, co mi przeszkadzało, to owa sytuacja, gdzie Mal twierdzi, że kocha Aline ponad wszystko, a jednak kiedy ta najbardziej go potrzebowała, zostawił ją i odszedł się napić (dość porządnie). Halo! Mal to gdzie ta twoja miłość?

Ponownie najbardziej podobała mi się jednak sytuacja, w której Alina była rozdarta i zastanawiała się, czy aby przypadkiem Darkling nie ma racji. To było cwane zagranie i poproszę o więcej takich! No, ale co tu dużo mówić, ja jestem tą osobą, która kocha ponad wszystko Darklinga i nic tego nie zmieni. Lubię mroczne, przerażające i okrutne postacie, do tego trzeba dodać także to, że Darkling jest niesamowicie inteligenty i sprytny, a to jest coś, co w bohaterach bardzo szanuję i tego oczekuję.

Pierwsza część zdecydowanie bardziej mi się podobała, ze względu na to, że tam więcej się działo. Druga jest tak naprawdę wprowadzeniem do trzeciej, co w pełni rozumiem i popieram. Jednak nie żałuje tego, że ponownie zabrałam się za Grishaverse, ponieważ jest to jedna z moich ulubionych serii książkowych!