Obiecaj mi recenzja

Najtrudniej opisać książę, która jest niezwykła. Bo jak oddać tę niezwykłość - ulotną i delikatną ? Jakich słów użyć, żeby nie wyszło zbyt pospolicie? To trudne i niestety nie zawsze się udaje. Co więcej - często mam wrażenie, że przenosząc swoje emocje na papier odzieram je z tej niezwykłości.
"Obiecaj mi" zaczyna się ot tak, zwyczajnie. Oto Beth, starsza Pani przygotowująca się do bożonarodzeniowego przyjęcia. Obraz sielankowy na którym pojawia się rysa wspomnień, rozlewających się po umyśle Beth. Wraz z nią przenosimy się do końcówki lat osiemdziesiątych kiedy to wraz z córeczką i mężem wiodła sielankowe życie. Niestety tylko na pozór. Kiedy zaczyna się walić to wszystko naraz.
Właściwie to w tym miejscu powinnam zakończyć recenzję. Bardzo trudno bowiem pisać o dalszych losach Beth tak, aby nie uchylić rąbka tajemnicy i nie zepsuć przyjemności czytania i odkrywania książki. Dodam tylko, że powieść jest naprawdę magnetyczna i niespotykana. Czytelnik poznając dalsze (a właściwie to wcześniejsze) losy zastanawia się czym jeszcze książka go zaskoczy. A zaskakuje i to nie raz. Co kilka stron losy Beth ulegają przemianie. Jak to mówi stare polskie przysłowie "Raz na wozie raz pod wozem". Bohaterka walczy z przeciwnościami dzielnie i ciągle ma wrażenie że jakieś siły nadprzyrodzone nad nią czuwają. Wytłumaczenie jest proste, zaskakujące i ... wzruszające.
Książka nie należy do literatury ambitnej. Nie ma tu głebokich przemyśleń i rozmyślań nad sensem świata. Ale czy tak ma zawsze być? Moim zdaniem każdy co pewien czas ma ochotę sięgnąć po bajkową historię rodem z Kopciuszka. Właśnie w takiej chwili warto mieć "Obiecaj mi" pod ręką. A że właśnie mamy przedświąteczny czas, który sprzyja ciepłym rodzinnym historiom...