Kim Jiyoung. Urodzona w 1982 recenzja

„Kim Jiyoung. Urodzona w 1982“ to opowieść o tym, jak świat tłamsi żeńskie jednostki. Jak wiele może zmienić się dzięki feminizmowi, ale jak dużo pracy jeszcze pozostaje. Na kartach powieści zostaje odbite lepsze traktowanie chłopców w szkołach oraz domach, wstyd przed okresem, molestowanie ze strony starszych oraz rówieśników, tłumaczenie przemocy ze strony chłopców jako okazywanie sympatii, obwinianie ofiar, odwieczne napominanie dziewczynek o niebezpieczeństwach, trywializowanie ekshibicjonizmu, rezygnowanie z marzeń przez kobiety zmuszone przez społeczeństwo dla małżeństwa i macierzyństwa, slut-shaming, „szklany sufit“, nierówności płacowe kobiet i mężczyzn, naruszanie granic komfortu cielesnego oraz psychicznego, porzucenie pracy na rzecz macierzyństwa i niemożność wrócenia na drogę kariery... Wszystko to stanowi codzienność kobiet w wielu postępowych państwach. A życie w takiej rzeczywistości może przynieść jednostce zgubę.

Główna bohaterka cierpi przez chorobę psychiczną, jaka zmusza ją do wcielania w role, a jej źródła należy szukać w sumie doświadczeń. W niesprawiedliwości, dyskryminacji i przemocy, jakie towarzyszyły jej na każdym etapie życia. W momencie, gdy macierzyństwo odebrało jej wszystko, co wcześniej wydarła społeczeństwu. W przytłoczeniu tym, jak państwo jedynie pozornie dba o kobiety.

Podoba mi się zdanie „po co nam feminizm“ w kontekście do tej powieści. Bo ukazuje ona WIELE z tego, co spotyka kobiety na różnym etapie życia. I jasne, są powieści, które ujmują to zgrabniej, a jednak surowa szczerość Cho Nam-joo robi wrażenie. I są tytuły, które uznamy za ważniejsze w naszym kręgu kulturowym, ale świadomość, że właśnie taka powieść powstała w Korei jest oznaką zmian, jakie zachodzą. To natomiast daje nadzieję. Nadzieję, która pocieszyła mnie, gdy dusiłam się łzami, bo wszystko, co w powieści zostało opisane, widziałam lub sama doświadczyłam. A tak nie powinno być. Po prostu. I dlatego waga powieści jest duża, choć jednocześnie opowiadania autorki (ze zbioru „Panna Kim wie“) uważam za lekturę lepszą. Tyle że mniej treściwą. Coś za coś.


przekł. (niestety) z ang. Joanna Sobesto