Złapcie mi gerezę recenzja

"Zwierzęta to ogromna, pozbawiona prawa głosu, niema większość- pisał- która może przetrwać tylko z naszą pomocą."

W twórczości Geralda Durrella zakochałam się wraz z pierwszym rozdziałem "Trylogii z Korfu". Chociaż o wiele bardziej podobały mi się absurdalnie zabawne perypetie małego Gerego, to po historie związane z jego dorosłym życiem i pracą ze zwierzętami również sięgnęłam z przyjemnością.

Durrell całe swoje życie poświęcił zwierzętom. Od najmłodszych lat znosił do domu przeróżne gatunki fauny greckiej, by później, w dorosłym życiu kontynuować swoją pasję w nieco szerszym wydaniu.
"Złapcie mi gerezę"-tym razem Gerald opowiada o trudnych początkach fundacji, mającej na względzie ochronę dzikich zwierząt. Chociaż czasami opisywane przez niego metody łapania osobników mogą wywoływać oburzenie, to jednak dzięki takim łapankom przeprowadzanym lata temu, dziś w ogrodach zoologicznych odtwarzane są populacje gatunków, które przez działania człowieka wyginęły.
Jak to u Durrella bywa, opowieści o zwierzętach mamy przedstawione w sposób zabawny, dosłowny i prosty. Te historie po prostu bardzo dobrze się czyta, ale tym razem nie jest to tyko zlepek zabawnych wspomnień, a książka, która niesie ze sobą ważne przesłanie, i pomimo tego, że została napisana w 1976 roku jest jak najbardziej aktualna.

Durrell jest dla mnie autorytetem jeżeli chodzi o postępowanie ze zwierzętami. Od najmłodszych lat starał się poznawać i chronić zwierzęcy świat, i dostrzegał to, że to właśnie człowiek bardzo często jest odpowiedzialny za wymieranie gatunków. Nigdy nie miało dla niego znaczenia, jakie zwierze stanęło na jego drodze- zawsze starał się otaczać je odpowiednią opieką, darzył szacunkiem i okazywał zrozumienie.
Chociaż Gerald Durrell zmarł w roku 1995, to mam wrażenie, że bardzo dobrze go poznałam. Wiem, że powołana przez niego fundacja, której poświęcił cały swój czas, siły i pieniądze działa prężnie na rzecz zachowania przyrody do dziś, co jest pięknym świadectwem jego miłości do przyrody.