Król Warmii i Saturna recenzja

Chociaż książka "Król Warmii i Saturna" na pozór wydaje się maleńka, to jej lektura nie jest zbyt lekka. Autorka wprowadzając chaotyczne wpisy zmusza czytelnika do refleksji.
Skromna objętość zawiera mnóstwo treści, ważnej treści. Mała, lecz bardzo ważka pozycja, nie tylko dla Warmiaków. Myślę, że powinniśmy mieć możliwość poznania wszystkich mniejszości zamieszkujących nasz kraj. U nas znamy w zasadzie tylko Ślązaków i Kaszubów, ewentualnie jeszcze Górali i Kurpiów. Warmię i Mazury traktuje się jako pruskie tereny, o typowo wypoczynkowym przeznaczeniu, bo tam tylko jeziora i lasy. Wielu nie zna historii tych ziem.
Chociaż ja pochodzę z Bieszczad, ale mieszkam na Mazurach już tyle lat, że jestem tu u siebie. Do Olsztyna, stolicy Warmii mam blisko, bo mieszkam niemal na granicy Mazur i Warmii. Czytając tę książkę, przypomniałam sobie wiele słów i powiedzonek, które kiedyś w dzieciństwie częściej używałam. A nawet myślałam, że to gwara mazurska...
Joanna Wilengowska opowiadając o swoim ojcu, chce sama zrozumieć czym Warmia jako mała ojczyzna, jest dla niej, a czym dla ojca. Ojciec jej to tytułowy Król Warmii i Saturna, Strażnik Mitów i Pieczęci, oraz Gbur z Gburów pochodzący ze Stawigudy.

Rdzenni Warmiacy, których jest już coraz mniej, nadal deklarują narodowość warmińską, maja również swój język i uważają się pokrzywdzonych, gdyż nie są traktowani ani w Polsce tak jak Polacy, ani w Niemczech tak, jak Niemcy. Pamiętam, że w szkolnych latach u nas również przezywali mazurskie dzieci. Dzieci były albo Polakami albo Szwabami lub nawet Szkopami. Wiele rodzin próbowało szczęścia w Niemczech, chociaż nie było tam im łatwiej niż tu.

Pani Joanna trzy lata temu zamieszkała z ojcem, który wymaga już jej opieki a przy okazji, w trakcie rozmów z nim, uczy się języka warmińskiego. Warmiacy znani są z wielojęzyczności. Wspomnienia ojca są bardzo osobiste, jego rodzina wycierpiała wiele od wszystkich, którzy próbowali władać ta krainą lub chociaż się wzbogacić dzięki kombinacjom i szabrowaniu.
To urocza i fascynująca podróż na Warmię, jakiej nie znamy. Warto ją zatem poznać trochę z innej strony.
Na koniec jeszcze jeden cytat, którego treść znam z opowiadań starszych członków rodziny:

Polecam.