Mokosz recenzja

Dziwna książka. Dość krótka, ale wcale niełatwo mi się ją czytało. Zwiedziona opisem spodziewałam się kryminalnej historii pełnej pogmatwanych wątków, a dostałam opowieść prawie bez akcji, za to z dużą dawką rozważań natury moralnej, egzystencjonalnej i filozoficznej.

Fabuła jest krótka i prosta. Oto pewnego ranka prokurator Marian Borys pojawia się w ogrodzie domu zamieszkanego przez pewne małżeństwo. U stóp ogrodowego posagu (jak się później okazuje jest to wyobrażenie słowińskiej bogini Mokoszy) leżą zwłoki pana domu Igora Radłowskiego. Po krótkiej rozmowie z jego małomówną żoną Eleną prokurator dochodzi do wniosku, że to ona jest winna jego śmierci. Postanawia sporządzić akt oskarżenia i postawić Elenę przed sądem. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że przekupny prokurator odbył rozmowę z teściową Eleny, a tej bardzo zależało na tym oskarżeniu.
W dalszej części historii poznajemy klika faktów z trudnej przeszłości Eleny. Prokurator prześwietla jej życie, szuka znajomych - a tych jest niewielu, śledzi tajemnice. Czy rozwiąże zagadkę śmierci Igora? Czy Elena naprawdę zabiła męża? Zakończenie nie jest zbyt zaskakujące, ale ciekawe.

Największą wartością książki nie jest fabuła ani też nie akcja, której tu prawie nie ma. Urzekł mnie klimat tej historii. Sporo tu tajemniczości i niedopowiedzeń. W powietrzu unosi się jakaś magia, którą wydobywa spokojne, uważne czytanie powieści. Refleksyjna narracja zmusza nas do pomyślenia o sobie, o swoim życiu, o śmierci, o kobiecości. Książka dotyka wielu tematów. W historii Eleny mieści się historia wielu kobiet. Czytając, myślimy o dojrzewaniu, molestowaniu, o trudach macierzyństwa i tragizmie poronienia. O pragnieniu dziecka, o aborcji i in vitro, o bolesnych miesiączkach i kobiecych chorobach. O bólu fizycznym, który tak dobrze zna każda dojrzała kobieta. I o cierpieniach psychicznych. Od kobiet przecież tyle się wymaga i tak rzadko pozwala im się żyć, jak chcą. Społeczeństwo, kultura, religia nałożyły na kobiety wiele obowiązków i ograniczeń. Tak trudno kobietom się z tego wyzwolić. Wciąż są ofiarami stereotypowego myślenia.

Mokosz to słowiańska bogini ziemi i przyrody. Kojarzona z płodnością, matką ziemią, wegetacją roślin, odwiecznym cyklem życia i śmierci. Tytuł powieści wskazuje, że to opowieść o kobiecości, o miłości, o sile, magii i boskości. I tak rzeczywiście jest. Czytajcie. Polecam tym, którzy lubią refleksyjną narrację. Tym, którzy cenią w literaturze filozoficzne przemyślenia na tematy moralne i egzystencjalne.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl