Cukierek dla dziadka Tadka recenzja

Jest to książeczka dla dzieci, ale poruszony jest w niej temat trudny, niełatwy, skomplikowany. Czytałam tę historyjkę wczoraj mojemu pięcioletniemu synkowi i myślałam, że niewiele z niej rozumie, a jednak...
Mamy tu rodzinę na pozór normalną, jest mama, która pracuje w domu przy tłumaczeniach, jest tata, dziadek, mały Jaś i pradziadek, wspomniany w tytule dziadek Tadek. Pewnego dnia przyprowadza go do domu policja, ponieważ nie może sobie przypomnieć, gdzie mieszka. Nikt z całej rodziny nie łączy tego z innymi dziwnymi sytuacjami, aż do momentu, kiedy zachowanie dziadka staje się groźne, niebezpieczne dla osób z jego otoczenia i dla niego samego także. Mały chłopiec kocha dziadka Tadka najbardziej na świecie, czasem to on bardziej zajmuje się nim, niż odwrotnie, a przecież sam jest jeszcze dzieckiem.
W zabawny, prosty, a jednocześnie bardzo umiejętny sposób autorka oswaja nas z tą straszną chorobą, która przypałętała się do starszego człowieka. Uczy nas, a przede wszystkim nasze dzieci zrozumieć istotę choroby Alzheimera, bo o nim mowa.
Fragment książki:
" - Co tu robisz? Kim ty w ogóle jesteś?
Jasia zatkało.
- Ja... przecież ja jestem Janek.
- Janek? - powtórzył powoli dziadzio Tadzio, jakby tego imienia nigdy nie słyszał. - Aha. No jasne. I kocham cię, tak? - Wyglądało na to, że dziadzio Tadzio wreszcie sobie przypomina.
- Kochasz mnie -przytaknął Janek gorliwie. - I ja ciebie też. Bardzo mocno."