Tatuażysta z Auschwitz recenzja

Nie jest to tematyka książek po które sięgam, ale już po pierwszych stronach coś nie pozwoliło się od niej oderwać. Główny bohater Lelo jak sama nazwa wskazuje tatuuje więźniom numery, naznacza ich - od teraz tracą swoja tożsamość i będą się posługiwać tylko i wyłącznie cyfrą. Funkcja tatuażysty wiązała się z nieco większą swobodą i wolnością niż reszta skazanych. dzięki temu bohater mógł swobodnie poruszać się po obozie, dopóki nikt nie zwrócił na niego uwagę. Sprytny Lale swoja funkcję wykorzystał do tego, aby pomagać innym. 
Więźniowie oddawali mu najcenniejsze rzeczy i pamiątki, które posiadali, a bohater wymieniał je na jedzenie. Bohaterski, odważny i oddany temu, co robił nie wiedział, że naraża swoje życie i od śmierci dzieli go tylko cienka linia. W każdej chwili mógł zostać wydany przez któregoś z więźniów, a wtedy czekałoby na niego już najgorsze.
Wydawać by się mogło, że w tak okrutnej rzeczywistości, w jakiej znaleźli się bohaterowie już nic dobrego na nich nie czeka. Pewnego dnia na drodze Lalego staje Gita - miłość spada na bohaterów jak grom z jasnego nieba. Od tej pory najważniejszy priorytet to nie tylko przetrwać i przeżyć, ale otoczyć opieką ukochana osobę. Dla uczucia główny bohater jest w stanie poświęcić wiele, a nawet wszystko - załatwia bowiem Gicie pracę, przynosi jej jedzenie. Postanawia chronić ukochaną, a po wyzwoleniu spędzić z nią resztę życia. 
Relacja miłości Lalego i Gity wydaje mi się nieco przesłodzona - wątpliwe, aby w tak okrutnej obozowej rzeczywistości nikt nie zwrócił uwagi na spotykająca się parę. Wydaje mi się, że ich historia została nieco naciągnięta pod typowy scenariusz, że wszystko kończy się dobrze.
Książkę czyta się bardzo szybko i jest dość łatwa w odbiorze. Szokujące są nieco opisy bestialstwa dokonywanego na więźniach. 
Wokół powieści toczy się zażarta dyskusja, gdyż książka ma tyle samo zwolenników, co przeciwników. 
Brakuje mi w tym dziele podstawowej rzeczy - nie ma tu żadnych emocji, a sama książka jest bezrefleksyjna.