Anna German o sobie recenzja

Jak już wiecie bardzo lubię biografie. Nie przepadam zbytnio(co do zasady) za biografiami ludzi bardzo współczesnych, którzy żyją, tworzą wciąć(chociaż wiecie że mam tu wyjątki). Niekoniecznie książka ma opowiadać dzieje osoby, która umarła wiele wieków temu, ale zbyt wielu cele brytów teraz wydaje książki, które są tylko czczą gadaniną, ludzie ci nie mają co powiedzieć i o nich nie ma co opowiadać, podsycają w ten sposób chyba swoją megalomanię, dolewają oliwy do tego ognia popularności, jakby bojąc się, że jeśli w danym tygodniu nie będzie o nich głośno – znikną.

O Annie German słyszałam dużo od mojej Mamy, która jest fanką i często przychodzi do mnie marudząc, żebym puściła coś Anny German, dlatego gdy zobaczyłam tą książkę w zapowiedziach pomyślałam o Mamie. Dlatego ta książka tyle czekała na przeczytanie. Porwała mi ją Mama i długo nie chciała oddać, czytała, a później tylko sobie przeglądała.
Wreszcie dorwałam się ja. Czy wspominałam, że lubię książki ładnie wydane, szyte i porządne, które czytam bez lęku o to że rozlecą się w mych dłoniach jak kilkusetletni manuskrypt? No to uwielbiam. Od samego początku książka zachwyciła mnie wizualnie, masa zdjęć, ładne wydanie. No, ale dużo rzeczy zapakowanych jest w ładne opakowanie a w środku okazuje się, że bida z nędzą.
Zaczynam czytać, a tu zonk. Spodziewałam się biografi, takiej wiecie – tradycyjnej – urodziła się, jako dziecko lubiła, itp. A nie wiem dlaczego nie zwróciłam uwagi na tytuł. Dlaczego on mi nie dał do myślenia. „Anna German o sobie”. Anna German nie lubiła mówić o sobie, autoka postanowiła więc z wywiadów które piosenkarka-geolog udzieliła opowiedzieć o osobie Anny German.
Książka jest podzielona na części, które dotyczą wybranych aspektów życia piosenkarki, dowiemy się dlaczego poszła, na takie, a nie inne studia, jak podobało jej turne po Włoszech, ja sama dowiedziałam się dużo o Jej wypadku, nigdy nie myślałam że był tak poważny.

Chyba pierwszy raz spotkałam się z takim sposobem napisania biografii i musze powiedzieć, że bardzo mi się to podobało, nie jest to wyrywanie zdań z kontekstu, tak modne teraz, aby kogoś ośmieszyć, czy zdyskredytować, to danie ostatniej szansy na opowiedzenie swojej historii, osobie, która nie ma szans sama się wypowiedzieć.

Autorka wykonała ogromną pracę, zebrała tyle zdjęć, tyle wywiadów, przeglądnęła i wybrała te najciekawsze, przedstawiające Annę German w pełnym świetle.